Śpiewnik/Dalibóg, że powiem mamie

Autorem bardziej znanej melodii tej piosenki jest Stanisław Moniuszko[1].

Muzyka

edytuj

Autor: nieznany

 

Źródło: Wacław Zaleski, Pieśni polskie i ruskie ludu galicyjskiego Z. 2 Nuty, Karol Lipiński (muz.), Lwów: F. Piller, 1833, s. 101–102.

Autor:

Dalibóg że powiém mamie;
on coś złego zrobić gotów:
wzdycha, płacze, ręce łamie,
klnie potęgę mych przymiotów.

Nazwał serce moje lodem,
wzrok sztyletem, jeszcze kłamie,
że ja jego łez powodem,
dalibóg że powiém mamie!

W noc pod okném mém narzeka,
dzień przepędza nieprzytomnie,
gdy przy ludziach, to zdaleka,
gdy bez ludzi, to on do mnie.

Chcę nań patrzyć, czuję trwogę,
chcę doń mówić, a nie umiem,
chcę uciekać, a nie mogę,
sama siebie nie rozumiem.

Płakać muszę gdy się żali,
gdy mu dłoń kładę na ramię,
to mię jakiś ogień pali,
dalibóg że powiém mamie.

Lecz, gdy mama go połaje,
on przypłacić gotów zdrowiem,
albo pójdzie w cudze kraje...
nie, już nic mamie nie powiém.

Źródło: Wacław Zaleski, Pieśni polskie i ruskie ludu galicyjskiego Z. 1. Słowa, Karol Lipiński (muz.), Lwów: F. Piller, 1833, s. 263. z drobnymi zmianami (uwspółcześnienie ortografii).

Przypisy

edytuj
  1. Stanisław Moniuszko, Dalibógże, Warszawa: Gebethner i Wolff, 1864.

Zobacz też

edytuj