AutoIt/O języku AutoIt

Wprowadzenie:

AutoIt jest darmowym podobnym do BASIC-a językiem skryptowym przeznaczonym przede wszystkim do automatyzacji aplikacji graficznego interfejsu środowisk z rodziny Microsoft Windows (95, 98, Me, NT, XP, Vista, 7, 8, 10).

Wykorzystuje połączenie symulacji naciśnięcia klawiszy, ruchów myszy i manipulacji oknami w celu automatyzacji zadań w sposób trudny do osiągnięcia w innych językach.

W swojej najnowszej wersji (3.3.14.5 z dnia 16.03.2018 r.) jest tak rozwinięty i dopracowany, że posiada wszystkie cechy języka skryptowego ogólnego przeznaczenia, umożliwiającego pisanie rozbudowanych programów.

Interpreter AutoIt (plik autoit3.exe) jest bardzo małą, samodzielną aplikacją wolną od zewnętrznych bibliotek DLL.

Cechy języka:

• łatwa do nauczenia się składnia podobna do BASIC-a
• symulowanie naciśnięć klawiszy i ruchów myszy
• manipulowanie oknami i procesami
• łatwe tworzenie graficznych interfejsów użytkownika (GUI)
• obsługa wyrażeń regularnych (zgodna z Perl)
• możliwość bezpośredniego wywoływania funkcji zewnętrznych bibliotek DLL i interfejsu API
• obsługa Unicode, oraz architektury 64-bitowej
• bogactwo funkcji dostępnych w interpreterze (funkcje wbudowane), jak i zewnętrznych bibliotekach, napisanych także w AutoIt i zawartych w dystrybucji języka (funkcje biblioteczne)
• kompletne środowisko programistyczne zintegrowane z interpreterem i szczegółowym system pomocy, oparte na edytorze SciTE
• możliwość łączenie skryptów w autonomiczne pliki wykonywalne (program Aut2Exe.exe)

Formalna klasyfikacja języka AutoIt

Paradygmat (wzorzec) programowania:

Imperatywny – oznacza to, że program jest ciągiem komend do wykonania przez komputer, opisujących ściśle sposób osiągnięcia zamierzonego celu (w odróżnieniu od paradygmatu funkcyjnego, gdzie definiuje się co ma być wykonane, a nie jak).

Strukturalny, proceduralny – kod programu dzielony jest na procedury i hierarchicznie ułożone bloki z wykorzystaniem struktur kontrolnych w postaci instrukcji wyboru i pętli. W AutoIt procedury te nazywane są funkcjami.

Sterowany zdarzeniami – przebieg programu jest sterowany przez zdarzenia zewnętrzne (nie wywołane przez działanie samego programu). Programowanie zdarzeniowe jest dominującym typem programowania GUI – zdarzenia to naciśnięcia myszy, klawiszy, żądania odświeżenia przez system okienkowy, różne zdarzenia sieciowe itp.

Generacja języka:

Język trzeciej generacji, wysokiego poziomu – w tych językach jedna instrukcja jest tłumaczona na kilka instrukcji procesora.

Sposób kontroli typów danych:

Typowanie dynamiczne, słabe – typ danych przechowywanych przez zmienne jest określany w czasie działania programu (dynamicznie) i wynika z wartości jaką dana zmienna przechowuje, oraz kontekstu jej użycia. Typ ten może być swobodnie zmieniany w trakcie działania programu.

Sposób wykonywania:

Interpretowany – kod źródłowy programu jest na bieżąco wczytywany i analizowany, a przeanalizowane fragmenty są wykonywane (w odróżnieniu od kompilacji, w czasie której program jest w całości tłumaczony na kod maszynowy). Wprawdzie pakiet AutoIt posiada program, który nazywany jest kompilatorem (Aut2Exe.exe), lecz nie jest to prawdziwy kompilator. Program ten jest raczej konsolidatorem łączącym kod programu i interpreter w jeden plik wykonywalny. W czasie tego procesu kod jest dodatkowo szyfrowany celem utrudnienia jego odczytania. Realizacja kodu następuje jednak w dalszym ciągu w sposób interpretowany.

Przeznaczenie:

Skryptowy – język programowania służący do kontrolowania innych aplikacji i zadań administracyjnych. AutoIt jest jednak językiem na tyle rozwiniętym, że można go uznać także za język ogólnego przeznaczenia.