Pisownia Wschodniej Azji/Wprowadzenie
Co to jest "pisownia wschodniej Azji"? Czy to nie te symbole, które widać w filmach z Hongkongu czy Japonii albo w mangach i anime? W rzeczywistości, wschodnioazjatyckie systemy zapisu są zdecydowanie bardziej złożone niż na to wygląda i jest niezwykle ważne by wiedzieć czego będziesz się uczył zanim jeszcze zaczniesz.
Przez określenie "pisownia wschodniej Azji" tak naprawdę rozumiemy systemy zapisu stosowane w językach chińskich, języku japońskim i koreańskim, które różnią się znacznie między sobą.
Chińczycy, dla przykładu, używają znaków lub logografów, w których każdy symbol reprezentuje słowo lub bazę (tak zwany "morfem") i posiada jedno lub więcej znaczeń i brzmień. Jeżeli chcielibyśmy zapisać język polski w ten sposób, musielibyśmy dla wszystkich prostych słów, takich jak: "na", "do", "księżyc", "słońce" itp. posiadać osobny znak a dla bardziej złożonych słów takich jak "rozumieć" i "zatwierdzić" złożenie kilku znaków.
W przeciwieństwie do popularnych mitów, chińskie znaki nie reprezentują idei czy filozofii. Reprezentują język i nic więcej.
Język japoński używa znaków kana składających się z dwóch systemów zapisu sylab: hiragany i katakany. Dla przykładu: "ka" jest sylabą i wobec tego jest zapisywana odpowiednim symbolem hiragana lub katakana. Podobnie sylaba "ki" posiada odrębny znak hiragany i katakany. Znaki te wywodzą się ze znaków chińskich, które de facto także występują w języku japońskim i są zwane kanji.
Koreańczycy używają hangyl, który jest, w przeciwieństwie do dwóch poprzednich systemów, alfabetem, podobnie jak to ma miejsce w języku polskim, gdzie jedna litera posiada jeden symbol graficzny i odpowiada oddzielnemu dźwiękowi. Koreańskie litery są grupowane w kwadratowe bloki tworzące sylabę, dlatego też pismo koreańskie wygląda podobnie jak chińskie. Chińskie znaki znane są w Korei pod nazwą hancha i są obecnie rzadko używane w Południowej Korei, natomiast kompletnie nie używane są w Korei Północnej.
Tak więc wschodnioazjatycka pisownia jest w rzeczy samej zestawem trzech oddzielnych systemów zapisu: znaków chińskich posiadających symbol dla każdego słowa bazowego; japońskich kana z pojedyńczym symbolem (hiragana, katakana) dla każdej sylaby; oraz koreański hangul, który posiada znak dla każdej litery.
Pomimo ich zróżnicowania funkcjonalnego, systemy zapisu wschodniej Azji dziedziczą wspólnie ze starożytnego języka chińskiego. Są zapisywane tymi samymi kreskami, kolejność rysowania kresek jest taka sama. Co więcej, znaki chińskie są używane także w Japonii czy Korei (jakkolwiek nie wykorzystuje się wszystkich znaków a jedynie ich niewielką część).