Poradnik harcerski/Stefan Wincenty Frelichowski
Stefan Wincenty Frelichowski, (ur. 22 stycznia 1913 w Chełmży, zm. 23 lutego 1945 w Dachau) – ksiądz, instruktor harcerski, błogosławiony katolicki i patron harcerstwa.
Syn Ludwika i Marty z domu Olszewskiej. Jego rodzice utrzymywali liczną rodzinę (szóstka dzieci) z prowadzonej przez ojca piekarni i cukierni. Frelichowski w wieku 9 lat został ministrantem. Od 1923 roku uczył się w ośmioklasowym męskim Pelplińskim Gimnazjum Humanistycznym w Chełmży. 21 marca 1927 roku wstępuje do działającej przy szkole 2 Pomorskiej Drużyny Harcerzy im. Zawiszy Czarnego w Chełmży, a 26 maja do Sodalicji Mariańskiej. 6 czerwca składa przyrzeczenie harcerskie, 24 czerwca zdobywa stopień młodzika, a 31 grudnia 1928 stopień wywiadowcy. W 1928 roku jako drużynowy uczestniczy w zlocie środowiska chełmżyńskiego. W tym samym roku zdobywa stopień przewodnika. W czerwcu 1931 roku zdaje maturę, a w sierpniu przestaje pełnić obowiązki drużynowego. Jesienią wstępuje do Wyższego Seminarium Duchownego w Pelplinie. Działa w kręgu kleryckim w ramach Starszoharcerskiego Zrzeszenia Kleryków ZHP. 8 sierpnia 1934 roku zdobywa stopień ćwika, pięć dni później Harcerza Orlego. Tego samego roku zdobywa stopień podharcmistza. Latem 1935 roku organizuje 20 osobowy wyjazd na Jubileuszowy Zlot Harcerstwa Polskiego w Spale, a 22 lipca zdobywa stopień Harcerza Rzeczpospolitej. 14 marca 1937roku przyjmuje święcenia kapłańskie. Początkowo pełni obowiązki sekretarza i kapelana biskupiego, a od 1 lipca 1938 roku zostaje wikariuszem w toruńskiej parafii pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Toruniu. Pełnił też funkcje kapelana Pomorskiej Chorągwi Harcerzy ZHP, redagował „Zew Starszoharcerski”, działał w Kierownictwie Wydziału Starszoharcerskiego. 11 września 1939 roku zostaje aresztowany przez Gestapo na dwa dni. 18 października 1939 roku zostaje aresztowany ponownie, w gronie 700 innych osób i umieszczony w Forcie VII. 8 stycznia 1940 roku zostaje przewieziony do obozu przejściowego w Gdańsku-Nowym Porcie, a po kilku dniach trafił do obozu w Stutthofie. Na wiosnę trafia do oddziału obozu Stutthof w miejscowości Grenzdorf (Graniczna Wieś). 6 kwietnia wraca do Stutthofu, a po trzech dniach zostaje przewieziony do obozu w Sachsenhausen. W połowie grudnia 1940 roku księża z Sachsenhausen zostają przewiezieni do obozu w Dachau, które stanowiło obóz gromadzący większość duchowieństwa europejskiego. Organizował tam wspólne modlitwy, spowiadał, sprawował potajemne msze i rozdzielał komunię. Na przełomie 1944 i 1945 roku w obozie wybucha epidemia tyfusu. Frelichowski wraz z 32 innymi kapłanami zajmuje się chorymi. Podczas udzielania choroby sam na nią zapada. 23 lutego 1945 roku umiera w wyniku zarażenia na tyfusa plamistego i zapalenie płuc. Władze obozowe wystawiają przed kremacją jego ciało na widok publiczny. Stanisław Bieńska zdejmuje z twarzy pośmiertną maskę i zagipsowuje jeden z palców prawej ręki. Drugi palec, zagipsowany, tak by przypominał kredę, przechowywał ks. Bernard Czapliński. Ksiądz D. Ziarniak zachował i przywiózł do Polski kostkę palca. W 1964 roku w Pelplinie rozpoczyna się proces beatyfikacyjny, który na poziomie diecezjalnym kończy się 18 lutego 1995 roku w Toruniu. 7 czerwca 1999 roku podczas pobytu w Toruniu Jan Paweł II ogłasza beatyfikację ks. S.W. Frelichowskiego. 20 czerwca 1999 roku Rada Naczelna ZHR zwraca się do władz kościelnych o uznanie Frelichowskiego patronem harcerstwa polskiego, 22 września 2002 roku Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów zatwierdza „błogosławionego Stefana Wincentego Frelichowskiego, prezbitera i męczennika, na patrona polskich harcerzy przed Bogiem”. 22 lutego 2003 roku w Katedrze Polowej WP w Warszawie odbywają się uroczystości związane z ogłoszeniem Frelichowskiego patronem harcerzy. W uroczystościach biorą udział członkowie wszystkich większych organizacji harcerskich.