Prawo karne/Paserstwo
Zgodnie z art. 291 § 1 KK paserstwo może dotyczyć cudzej rzeczy ruchomej bądź cudzego prawa majątkowego (w tym dokumentu, który stwierdza o istnieniu takiego prawa, np. aktu darowizny, umowy sprzedaży etc.).
Paserstwa dopuszcza się ten, kto nabywa lub pomaga do jej zbycia albo tę rzecz przyjmuje lub pomaga do jej ukrycia.
Paserstwo jest przestępstwem materialnym (skutkowym). Jest to także przestępstwo ogólnosprawcze. Paserstwo rzeczy o wartości do 500 złotych[1] (w latach 2013-2018 1/4 minimalnego wynagrodzenia, od 1998 do 2013 r. 250 złotych, natomiast od 1972 do 1998 r. 500 złotych) jest wykroczeniem (art. 122 § 1 KW).
Typ nieumyślny (typ uprzywilejowany). Paserstwo może być popełnione nieumyślnie, gdy sprawca na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i może przypuszczać, że rzecz została uzyskana za pomocą czynu zabronionego (art. 292 § 1 KK). Przewiduje się zaostrzenie kary w razie znacznej wartości rzeczy (art. 292 § 2 KK). Wykroczenie też ma typ nieumyślny (art. 122 § 2 KW).
Paserstwo mienia znacznej wartości (typ kwalifikowany). Ustawa karna przewiduje kwalifikowany typ paserstwa, jeśli dotyczy ono mienia znacznej wartości (art. 294 §1 KK) lub dobra o szczególnym znaczeniu dla kultury (art. 294 §2 KK) oraz uprzywilejowany typ paserstwa rzeczy mniejszej wagi. (art. 291 §2 KK).