Prawo karne/Wymuszenie rozbójnicze

Wymuszenie rozbójnicze polega na zmuszeniu przy użyciu groźby zamachu na życie, zamachu na zdrowie lub gwałtownego zamachu na mienie osoby pokrzywdzonej do rozporządzenia mieniem albo do zaprzestania działalności gospodarczej (art. 282 KK). Istotne jest, by sprawca działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

Groźba zamachu na życie (groźba zabójstwa) lub zdrowie (uszkodzenie bądź rozstrój ciała) może być skierowana przeciw osobie zmuszanej, jak i przeciwko innej osobie (zwłaszcza najbliższej pokrzywdzonemu). Groźba zamachu na mienie musi jest elementem wymuszenia rozbójniczego, jeśli ten zamach ma być gwałtowny (polegający np. na podpaleniu lub wysadzeniu w powietrze budynku, otruciu stada bydła etc.).

Przez rozporządzenie mieniem rozumie się wszelkie czynności rozporządzające o charakterze rzeczowym lub obligacyjnym, w tym np. wydanie sprawcy określonej kwoty pieniędzy, potocznie zwanej okupem. Żądanie okupu zwykle towarzyszy porwaniu (art. 189 KK), wówczas stosuje się kumulatywną kwalifikację prawną. Nie jest wymuszeniem rozbójniczym czyn, polegający na wymuszeniu przy użyciu groźby zachowania innego niż rozporządzenie mieniem.

Pewne wątpliwości budzi kwalifikacja prawna użycia groźby w celu zmuszenia poszkodowanego do wydania rzeczy. Najczęściej przyjmuje się, że jest to wymuszenie rzeczy, jeśli wydanie rzeczy nie nastąpiło natychmiast po zastosowaniu groźby (wówczas mamy do czynienia z rozbojem), ale po upływie pewnego czasu.


Powrót do spisu treści