Rumuński/Lekcja 1
Jak już wspomniano rumuński nie jest trudnym językiem, jest w nim ponadto wiele miłych podobieństw do języka polskiego.
Zdania
edytujJeśli chodzi o tworzenie zdań kolejność orzeczenia i podmiotu nie jest tak sztywna, jak np. w języku angielskim i niemieckim, ponieważ są to języki analityczne (inaczej pozycyjne, bo wartość danego słowa zależy właśnie od konkretnej pozycji w zdaniu), natomiast polski i rumuński - fleksyjne, co znaczy, że ich znaczenie zmienia się wraz z przyjmowaną końcówką. Zaimki osobowe nie są więc konieczne (z wyjątkiem eu lub ele, ponieważ zdarza się, że odpowiada im ten sam czasownik), a układ słów dość intuicyjny, podobny jak w naszym języku:
Cred că ne-am rătăcit. [krad cæ nam rætæczit] - Myślę, że się zgubiliśmy.
Nu te înțeleg. [nu te ynceleg] - Nie rozumiem cię.
Zaprzeczenie
edytujNastępną rzeczą, która łączy język polski i rumuński jest zjawisko zwane podwójnym zaprzeczeniem. Polega to na tym, że biorąc słowa takie jak żaden (rum. niciunul), nic (rum. nimic), nigdy (rum. niciodată) itp. łączymy je zawsze z nie:
Nimeni nu te caută. [nimenj nu te kałtæ] - Nikt cię nie szuka. (Nikt nie pyta o ciebie.)
Să nu-i spui nimic! [Sæ nuj spuj nimik] - Nic jej nie mów!
Nu mă interesează deloc [nu mæ interesazæ delok] - Nie interesuje mnie to wcale.
Odmiana przez przypadki
edytujNominativ Acuzativ |
. . |
cine? unde? |
eu mine |
tu tine |
ea, el . |
noi . |
voi . |
ele . |
cine? - kto?
unde? - gdzie? (tu: kogo?)
cui? - komu?
ale cui? - czyje?