Rumuński/Lekcja 1

Jak już wspomniano rumuński nie jest trudnym językiem, jest w nim ponadto wiele miłych podobieństw do języka polskiego.

Zdania

Jeśli chodzi o tworzenie zdań kolejność orzeczenia i podmiotu nie jest tak sztywna, jak np. w języku angielskim i niemieckim, ponieważ są to języki analityczne (inaczej pozycyjne, bo wartość danego słowa zależy właśnie od konkretnej pozycji w zdaniu), natomiast polski i rumuński - fleksyjne, co znaczy, że ich znaczenie zmienia się wraz z przyjmowaną końcówką. Zaimki osobowe nie są więc konieczne (z wyjątkiem eu lub ele, ponieważ zdarza się, że odpowiada im ten sam czasownik), a układ słów dość intuicyjny, podobny jak w naszym języku:

Cred că ne-am rătăcit. [krad cæ nam rætæczit] - Myślę, że się zgubiliśmy.
Nu te înțeleg. [nu te ynceleg] - Nie rozumiem cię.

Zaprzeczenie

Następną rzeczą, która łączy język polski i rumuński jest zjawisko zwane podwójnym zaprzeczeniem. Polega to na tym, że biorąc słowa takie jak żaden (rum. niciunul), nic (rum. nimic), nigdy (rum. niciodată) itp. łączymy je zawsze z nie:

Nimeni nu te caută. [nimenj nu te kałtæ] - Nikt cię nie szuka. (Nikt nie pyta o ciebie.)
Să nu-i spui nimic! [Sæ nuj spuj nimik] - Nic jej nie mów!
Nu mă interesează deloc [nu mæ interesazæ delok] - Nie interesuje mnie to wcale.

Odmiana przez przypadki

Nominativ    Acuzativ . Dativ . . . Genitiv .

. . . lui ei . . . lui ei    .

cine? unde? . cui? . . . ale cui?    .

eu mine mă doare îmi dau mi-e frig . . meu, mea    mei, mele

tu tine te doare    îţi dau ţi-e frig . . tău, ta tăi, tale

ea, el . îl doare lui/ei îi dau    ii-e frig ei-e frica el îşi dă ei, lui .

noi . ne doare nouă/nă dau ne e frig ne-a dat . nostru, noastră    noştri, noastre

voi . ve doare vouă/vă dau ve e frig ve-a dat . vostru, voastră    voştri, voaste

ele . îi doare (lor) le dau le-e frig le-a dat ei îşi dau lor .

cine? - kto?
unde? - gdzie? (tu: kogo?)
cui? - komu?
ale cui? - czyje?