W powyższym przykładzie stworzyliśmy zmienne <code>$czas</code> i $czas2, zapisując w pierwszej z nich liczbę sekund zwróconą przez wywołanie funkcji time(). Następnie wykorzystaliśmy ją w obliczeniach w kolejnej linijce. Poznaliśmy w ten sposób jedno z zastosowań zmiennych. Zachowaliśmy w nich wynik działania jednej sekcji programu, aby potem używać go wielokrotnie gdzie indziej, bez konieczności każdorazowego odwoływania się do funkcji i zbędnego liczenia tego samego.
PHP, w przeciwieństwie do innych języków programowania, ma bardzo liberalne reguły stosowania zmiennych. Nie trzeba ich nigdzie uprzednio deklarować, a interpreter sam nanam dopasuje rodzaj informacji do naszych potrzeb (ustali tzw. typ zmiennej). Dana zmienna jest tworzona podczas pierwszego jej wykorzystania w skrypcie. Jest sporo sytuacji, w których zachowanie to jest pożądane, lecz może też utrudnić pracę. Aby mieć świadomość zagrożenia, wyobraź sobie taką sytuację: programista pisząc szybko, może popełnić literówkę. Jeżeli zostanie ona popełniona podczas wpisywania nazwy, PHP utworzy zmienną zawierającą tę literówkę. W teorii nie jest to żadnym błędem, jednak możemy się domyślać, że zapis obliczeń do innej zmiennej spowoduje błędne działanie programu, a programista będzie musiał spędzić dużo czasu na odnalezienie przyczyny. Słowo "teoria" nie znalazło się tu przypadkowo. Podczas instalowania PHP wspominaliśmy o poziomach raportowania błędów. Im wyższy poziom, tym większej ilości rzeczy czepia się PHP. Na poziomie ''E_ALL'' zdefiniowanym w rekomendowanym pliku ''php.ini'' takie beztroskie podejście do zmiennych nie jest tolerowane. Tutaj PHP wymaga już, aby podczas pierwszego użycia zmiennej została jej przypisana jakaś wartość, ponieważ inaczej otrzymamy powiadomienie (ang. ''notice'') o próbie odwołania się do nieistniejącej zmiennej. Popatrzmy sobie na ten przykład:
