Informatyka dla gimnazjum/Standard ASCII: Różnice pomiędzy wersjami

Usunięta treść Dodana treść
DrJolo (dyskusja | edycje)
import z http://mf.7thguard.net/
 
MTM (dyskusja | edycje)
Nie podano opisu zmian
Linia 1:
Jak wiadomo, jeden bajt przechowywuje w sobie liczbę z przedziału 0-255 (szesnastkowo: 0h-0FFh), tak więc w zwykłym pliku tekstowym możemy użyć maksymalnie 256 róznych znaków. Aby jednak było oczywiste jaka liczba odpowiada jakiemu znakowi, już na początku istnienia komputerów amerykańscy informatycy stworzyli standard ASCII. Skrót ten pochodzi od angielskiej nazwy "American Standard Code for Information Interchange", co można przetłumaczyć na "Amerykański standardowy kod do wymiany informacji". Pierwsze 127 znaków tego kodu zawierało:
Jak wiadomo, jeden bajt przechowywuje w sobie liczbę z przedziału 0-255
>*małe i duże litery alfabetu amerykańskiego</P
(szesnastkowo: 0h-0FFh), tak więc w zwykłym pliku tekstowym możemy użyć
>*cyfry</P
maksymalnie 256 róznych znaków. Aby jednak było oczywiste jaka liczba
>*podstawowe znaki interpunkcyjne, takie jak kropka, wykrzyknik, znak zapytania, cudzysłów...
odpowiada jakiemu znakowi, już na początku istnienia komputerów
>*podstawowe symbole matematyczne (+, -, =, &lt;, &#62;, nawiasy zwykłe, klamrowe i kwadratowe)
amerykańscy informatycy stworzyli standard ASCII. Skrót ten pochodzi od
>*znaki specjalne i sterujące (znak odstępu - spacja, znak tabulacji, końca linii)
angielskiej nazwy "American Standard Code for Information Interchange"
*inne znaki mające znaczenie chyba tylko w informatyce (gwiazdka - *, daszek - ^, at - @, backslash - \, hash - #, pipe - |)
co można przetłumaczyć na "Amerykański uniwersalny kod do wymiany
 
informacji". Pierwsze 127 znaków tego kodu zawierało:</P
Zatrzymajmy się jeszcze na chwilę przy znaku końca linii. Otóż różne systemy operacyjne różnie go zapisują. Systemy oparte na DOS'ie (MS-DOS, Windowsy) używają do tego dwóch bajtów (odpowiednio 10, 13), a systemy unixowe i oparte na architekturze MacOS - jednego, z tą jednak różnicą, że w Unixie jest to znak numer 10, a w MacOS 13. Ma to dość duże znaczenie przy przenoszeniu plików między tymi platformami, gdyż np. dostępny w Windows notatnik nie rozpoznaje pojedynczego bajtu 10 jako znak końca linii i w miejscu jego wystąpienia pojawia się np. kwadracik.
><UL
 
><LI
Wróćmy jednak do tablicy ASCII. Wiemy już, co znajduje się w jej pierwszej połowie. Co więc z jej drugą częścią? Otóż tam umieszczono np. symbole, za pomocą których w trybie tekstowym można rysować ramki. (Dość popularne w programach systemu MS-DOS). Pozostałe miejsce Amerykanie wypełnili kilkoma znanymi sobie literami niewystępującymi w ich alfabecie (francuskie: &Aacute; lub niemieckie: &Auml;, itp...). Szybko jednak okazało się, że niemożliwe jest, by wszystkie litery występujące w używanych na świecie językach pomieścić na pozostałych polach tablicy ASCII. Zaszła więc potrzeba stosowania różnych standardów ASCII dla tekstów pisanych w różnych językach i tak powstały różne strony kodowe, o których powiem w następym rozdziale.
><P
>małe i duże litery alfabetu amerykańskiego</P
></LI
><LI
><P
>cyfry</P
></LI
><LI
><P
>podstawowe znaki interpunkcyjne, takie jak kropka, wykrzyknik, znak
zapytania, cudzysłów...</P
></LI
><LI
><P
>podstawowe symbole matematyczne (+, -, =, &lt;, &#62;, nawiasy
zwykłe, klamrowe i kwadratowe)</P
></LI
><LI
><P
>znaki specjalne i sterujące (znak odstępu - spacja, znak
tabulacji, końca linii)</P
></LI
><LI
><P
>inne znaki mające znaczenie chyba tylko w informatyce
(gwiazdka - *, daszek - ^, at - @, backslash - \, hash - #, pipe -
|)</P
></LI
></UL
><P
>Zatrzymajmy się jeszcze na chwilę przy znaku końca linii. Otóż różne
systemy operacyjne różnie go zapisują. Systemy oparte na DOS'ie (MS-DOS,
Windowsy) używają do tego dwóch bajtów (odpowiednio 10, 13), a systemy
unixowe i oparte na architekturze MacOS - jednego, z tą jednak różnicą,
że w Unixie jest to znak numer 10, a w MacOS 13. Ma to dość duże
znaczenie przy przenoszeniu plików między tymi platformami, gdyż np.
dostępny w Windows notatnik nie rozpoznaje pojedynczego bajtu 10 jako
znak końca linii i w miejscu jego wystąpienia pojawia się np. kwadracik.</P
><P
>Wróćmy jednak do tablicy ASCII. Wiemy już, co znajduje się w jej
pierwszej połowie. Co więc z jej drugą częścią? Otóż tam umieszczono np.
symbole, za pomocą których w trybie tekstowym można rysować ramki. (Dość
popularne w programach systemu MS-DOS). Pozostałe miejsce Amerykanie
wypełnili kilkoma znanymi sobie literami niewystępującymi w ich
alfabecie (francuskie: &Aacute; lub niemieckie: &Auml;, itp...). Szybko
jednak okazało się, że niemożliwe jest, by wszystkie litery występujące
w używanych na świecie językach pomieścić na pozostałych polach tablicy
ASCII. Zaszła więc potrzeba stosowania różnych standardów ASCII dla
tekstów pisanych w różnych językach i tak powstały różne strony kodowe,
o których powiem w następym rozdziale.