Historia dla gimnazjum/Bolesław Chrobry: Różnice pomiędzy wersjami
Usunięta treść Dodana treść
Tomekg.966 (dyskusja | edycje) Nie podano opisu zmian |
Tomekg.966 (dyskusja | edycje) Nie podano opisu zmian |
||
Linia 1:
=== Objęcie władzy ===
W 991 r., rok przed śmiercią Mieszko I wydał dokument ''Dagome iudex'', w którym podzielił kraj pomiędzy synów: Bolesława Chrobrego, potomka Dobrawy oraz dzieci Ody: Mieszka i Lamberta, a także oddał kraj pod opiekę papieżowi, łudząc się, iż wtedy żaden z braci nie dokona zbrojnego przejęcia władzy. Kilka miesięcy po śmierci ojca w 992 r. najstarszy jego syn, Bolesław Chrobry, książę Małopolski i być może Śląska wygnał braci i swą macochę Odę, jednocząc kraj. Przeciwni mu możni zostali oślepieni.
=== Misja biskupa Wojciecha do Prus ===
Od północnego-wschodu sąsiadowały z Polską pogańskie plemiona Prusów i spokrewnionych z nimi Jaćwingów oraz Litwinów. Ani Prusowie ani ich kuzyni nie stworzyli organizacji państwowej: jednoczyli się jedynie na czas wojen, aby skutecznie bronić się przed napastnikiem, co ułatwiały liczne bagna, jeziora, wzgórza i gęste, podmokłe lasy. Pozwoliło to Prusom opierać się chrystianizacji i podbojowi aż do XIII w. W 992 r. do państwa Polan przybył wygnany z Czech biskup praski Wojciech z rodu Sławnikowiców, z zamiarem udania się na misję właśnie do Prus. Ród do którego ów duchowny należał był dynastią rządzącą położonym w Czechach księstwem ze stolicą w Libicach, które podobnie jak Praga dążyło do zjednoczenia Czech. W końcu musiało dojść do konfliktu prasko-libickiego. W wyniku takowego praski książę Bolesław Pobożny wymordował rządzący Libicami ród, jego niedobitki zaś musiały uchodzić za granicę. Był wśród nich Wojciech, który po kilkuletniej tułaczce po Europie trafił do Polski.
W 992 r., kiedy zmarł Mieszko I kraj Polan podzielony był pomiędzy jego najstarszego syna Bolesława, zwanego Chrobrym oraz dzieci drugiej żony Mieszka - Niemki Ody. Bolesław nie mógł dopuścić do podziału niedawno powstałego państwa, dlatego też wkrótce wygnał braci oraz Odę i ukarał ich zwolenników. Książę chciał kontynuować politykę ojca, pozostawać w sojuszu z cesarzem niemieckim młodym Ottonem III, wzmacniać Polskę od wewnątrz, jej pozycję w Europie, poprzez, m.in. prowadzenie wojen z poganami w celu ich nawracania.
| |||