|
=== Misja biskupa Wojciecha do Prus ===
W '''997 r.''' do Polski przybył '''biskup Wojciech''', Czech z pochodzenia, który uciekł z ojczyzny po wymordowaniu jego rodu przez księcia czeskiego. Wojciech zamierzał udać się na misję do Prus - ziem położonych na północny-wschód od państwa Polan, zamieszkiwanych przez liczne, '''pogańskie plemiona Prusów i Jaćwingów'''. Podbój tamtejszych ziem uniemożliwiały gęste lasy, liczne bagna i wzgórza, co zapewniło Prusom niezależność aż do XIII w. Bolesław Chrobry postanowił skorzystać z misji biskupa, liczył bowiem, że gdy ten schrystianizuje Prusów ich ziemie zostaną wcielone do Polski. Wkrótce Wojciech udał się do Gdańska, by stamtąd w towarzystwie brata Radzyma-Gaudentego oraz kilku zakonników ruszyć na pokładzie łodzi na tereny pogan. Misjonarze dotarłszy do celu zaczęli głosić Ewangelie, jednak pruscy możni nakazali im opuścić ich ziemie. Biskup jednak nie wypełnił polecenia i niebawem został zamordowany. Jego ciało Bolesław Chrobry wykupił od Prusów, płacąc im równowartość wagi męczennika w złocie. W 999 r. papież Sylwester '''uznał biskupa Wojciecha za świętego'''.
Od północnego-wschodu sąsiadowały z Polską pogańskie plemiona Prusów i spokrewnionych z nimi Jaćwingów oraz Litwinów. Ani Prusowie ani ich kuzyni nie stworzyli organizacji państwowej: jednoczyli się jedynie na czas wojen, aby skutecznie bronić się przed napastnikiem, co ułatwiały liczne bagna, jeziora, wzgórza i gęste, podmokłe lasy. Pozwoliło to Prusom opierać się chrystianizacji i podbojowi aż do XIII w. W 992 r. do państwa Polan przybył wygnany z Czech biskup praski Wojciech z rodu Sławnikowiców, z zamiarem udania się na misję właśnie do Prus. Ród do którego ów duchowny należał był dynastią rządzącą położonym w Czechach księstwem ze stolicą w Libicach, które podobnie jak Praga dążyło do zjednoczenia Czech. W końcu musiało dojść do konfliktu prasko-libickiego. W wyniku takowego praski książę Bolesław Pobożny wymordował rządzący Libicami ród, jego niedobitki zaś musiały uchodzić za granicę. Był wśród nich Wojciech, który po kilkuletniej tułaczce po Europie trafił do Polski.
=== Zjazd Gnieźnieńskignieźnieński === ▼
=== Wojny polsko-niemieckie i wyprawa kijowska ===
=== Koronacja i śmierćBolesława Chrobrego === ▼W 992 r., kiedy zmarł Mieszko I kraj Polan podzielony był pomiędzy jego najstarszego syna Bolesława, zwanego Chrobrym oraz dzieci drugiej żony Mieszka - Niemki Ody. Bolesław nie mógł dopuścić do podziału niedawno powstałego państwa, dlatego też wkrótce wygnał braci oraz Odę i ukarał ich zwolenników. Książę chciał kontynuować politykę ojca, pozostawać w sojuszu z cesarzem niemieckim młodym Ottonem III, wzmacniać Polskę od wewnątrz, jej pozycję w Europie, poprzez, m.in. prowadzenie wojen z poganami w celu ich nawracania.
=== Misja św. Wojciecha ===
W X w. rodem konkurującym z władającą Czechami dynastią Przemyślidów byli Sławnikowice. W 995 r. z polecenia książąt czeskich prawie wszyscy członkowie rodu Sławnikowiców zostali wymordowani, a ci którzy przeżyli uciekli z Czech. Jednym z ocalałych był '''biskup praski Wojciech''', który przebywał przez pewien czas w Rzymie, następnie zaś obawiając się powrotu do ojczyzny udał się do Polski, by stamtąd ruszyć na '''ziemie pogańskich Prusów''', gdzie szerzyć miał wiarę chrześcijańską. Ten spokrewniony z Litwinami lud zasiedlał tereny na północny wschód od Polski i nigdy nie stworzył jednolitego państwa. '''W 997 r.''' Wojciech przybył do Polski, następnie zaś do Prus, jednakże tamtejsi książęta kazali mu opuścić ich kraj. Biskup nie wykonał polecenia i jakiś czas później '''został zabity''' przez pruskich wojowników. Bolesław Chrobry wykupił ciało misjonarza i złożył je w Gnieźnie, czym zyskał sobie uznanie w Europie. Wojciech został '''uznany za świętego'''. Pomogło to Chrobremu w uzyskaniu zgody papiestwa na '''ustanowienie arcybiskupstwa w Gnieźnie'''.
== Rządy Bolesława Chrobrego ==
[[Plik:Chrobry1.jpg|300px|thumb|right|Bolesław I Chrobry na obrazie Jana Matejki]]
=== Wygnanie macochy i braci ===
Po śmierci Mieszka w kraju zaistniała sytuacja, która doprowadzić mogła do wojny domowej i upadku państwa. W państwie żyły bowiem dwie walczące o tron rodziny – Oda wraz ze swoimi synami: Lambertem i Mieszkiem oraz Bolesław Chrobry, co dawniej znaczyło odważny z żoną Emnildą, jej dziećmi oraz swoim pierworodnym synem. Chrobry posiadał poparcie większości polskich możnych oraz wykazał się większą aktywnością. Zdołał przejąć władzę w całym państwie, a następnie wygnał swoich przyrodnich braci i ich matkę. Popierający ich możni zostali ukarani poprzez oślepienie, a byli to Przybywój i Odolan. Wygnańcy udali się do Niemiec, gdzie zamieszkali na dworze cesarskim. Oda zmarła w 1023 r., a któryś z jej dwóch potomków miał syna Dytryka. W dawnej historiografii przeważał pogląd, że Lambert został biskupem krakowskim, którego autorem był Kazimierz Jasiński.
=== Walki z Prusami ===
Po wygnaniu zagrażających mu krewnych Bolesław Chrobry opanował sytuację w kraju, jaka powstała w skutek podziału państwa po śmierci Mieszka pomiędzy niego a rodzinę Ody. W następnych latach prawdopodobnie toczył walki z pogańskimi Prusami, podczas których Polacy zdołali opanować jedną z krain pruskich – Pomezanię. Świadczy o tym żywot św. Wojciecha, w którym piszę, że kilka lat przed misją Wojciecha w Prusach ci toczyli wojny z państwem Chrobrego.
=== Misja Wojciecha Sławnikowica ===
[[Plik:Święty Wojciech.PNG|250px|right|thumb|Święty Wojciech]]
Istotnie w 996 roku na dwór Chrobrego trafił były biskup praski Wojciech Sławnikowic, którego imię zakonne brzmiało Adalbert i pod takim pojawiał się później w państwach Europy Zachodniej. Wojciech wyraził chęć zorganizowania misji, której celem byłoby schrystianizowanie Wieletów lub Prusów. Polski książe miał w tym swój interes, bowiem planował przejąć ziemię pruskie, kiedy ich mieszkańcy przyjmą chrzest. Postanowił wysłać więc misjonarza do Prus. Wiosną 997 r. biskup w towarzystwie księcia Bolesława wyruszył do Gdańska, prawdopodobnie łodzią po Wiśle. W mieście portowym Wojciech dokonał masowych chrztów oraz nakazał wyciąć słowiańskie dęby, uważane przez nich za święte. W kwietniu w towarzystwie brata Radzima Gaudentego, prezbitera Boguszy Benedykta i trzydziestu wojów polskich wyruszył statkiem do Prus. Grupa dotarła w okolice wielkiej pruskiej osady nadmorskiej – Truso. Wcześniejsza historiografia, na podstawie czternastowiecznych zapisków uważała, że misjonarze przybili do sambijskiego portu Tenkitten (obecnie Letnoje w Obw. Kaliningradzkim).
Na miejscu spotkali miejscowych rybaków. Próbowali się z nimi porozumieć, jednak ci ogłuszyli ich wiosłami. Jakiś czas później z pomocą pruskiego kunigasa, który znał prawdopodobnie język polski i został ich tłumaczem dostali się do Truso. Na wiecu z pomocą tłumacza Wojciech powiedział władcom pruskim, że jest chrześcijańskim biskupem i ich misjonarzem a następnie nakazał im porzucić błędną wiarę i przyjąć Chrześcijaństwo. Kunigasowie pruscy jednak pozostający we wrogich stosunkach z Polakami nakazali im opuścić swoje ziemie. Misjonarze jednak nie posłuchali Prusów i udali się w głąb kraju, gdzie nawracali pogan. Nocą, 23 kwietnia śpiących pod świętym drzewem pruskim, niedaleko grodu Chollin zauważył ich kapłan. Przyprowadził grupę wojów i nakazał im zabić Wojciecha. Misjonarz zginął, a Prusowie odciąwszy mu głowę nabili ją w centrum Truso na pal. Oprawcą zabitego był wojownik Sicco, który przebił mu włócznią klatkę piersiową. Była to zemsta na Polakach, którzy w walkach zabili mu brata. Towarzyszom Wojciecha pozwolono odejść. Prusowie ustalili jednak okup za ciało misjonarza w wysokości tylu złota, ile waży jego ciało. Niedługo później pewien Pomorzanin, przebywający w Truso skradł głowę biskupa i wywiózł ją do Gniezna, na dwór Chrobrego. Bolesław przyjął warunki Prusów i wykupił od nich ciało Wojciecha za tyle złota ile ono warzyło a następnie pochował misjonarza w Katedrze Gnieźnieńskiej. W roku 999 ówczesny papież Sylwester II kanonizował Wojciecha. Był to pierwszy polski święty.
▲=== Zjazd Gnieźnieński ===
Rok później Polskę odwiedził cesarz niemiecki Otton III, zwany Rudym. Jego ambicjami było odtworzenie Cesarstwa Rzymskiego, w którego skład wchodziły by cztery kraje – Germania, Italia, Galia i Słowiańszczyzna. Celem podróży do Polski zaś była pielgrzymka do grobu św. Wojciecha, jednak prawdopodobnie cesarz chciał zabrać jego ciało i wywieźć je do Niemiec. Przybywszy do Gniezna i on i cały orszak został wspaniale powitany i ugoszczony przez Bolesława Chrobrego. Podczas wielkiej uczty nastąpiła wymiana darów. Cesarz Otto był zachwycony wspaniałością państwa polskiego. W pewnej chwili nałożył Chrobremu swój cesarski diadem na skronie, a następnie podarował symbol władzy cesarskiej – włócznię św. Maurycego. W chwili tej kraj Chrobrego przestał być podległy Cesarstwu. Otton nakładając diadem na głowę księcia wywyższył go tez do godności królewskiej. Do koronacji jednak nie doszło, choć niektórzy są innego zdanie. Być może też Otton mianował Bolesława swoim zastępcą na wschodzie, a także spadkobiercą i następcą. Podczas pożegnania każdy człowiek cesarza został hojnie obdarowany. Dwoma rękoma sypiąc złoto Chrobry zyskiwał sprzymierzeńców w Niemczech i tracił wrogów. Książę odprowadził Ottona do Magdeburga, a być może i jeszcze dalej, do Akwizgranu. Jeżeli tak się stało polski władca był świadkiem czynu, którego niemiecki cesarz dokonał. Nocą potajemnie otworzono grób znamienitego króla Franków, który wznowił tytuł cesarza rzymskiego – Karola Wielkiego. Okryty zbutwiałymi szatami szkielet siedzieć miał podobno na tronie. Otto nakazał zdjąć ciało i ułożyć je w pozycji poziomej, a tron przekazał Chrobremu. Jednakże żadne z polskich zapisków nie zanotowało tego wydarzenia, co wskazuje, że tak się stało. Podczas zjazdu cesarz Otton ustanowił także pierwsze polskie arcybiskupstwo - w Gnieźnie oraz trzy biskupstwa - w Krakowie, we Wrocławiu i w Kołobrzegu.
=== Niedoszła korona polska ===
W 1002 r. starający się o koronę Bolesław Chrobry po uzyskaniu poparcia przez papieża wysłał do Rzymu posłów, wśród których głównym był benedyktyn Astryk, którego imię zakonne brzmiało Anastazy. Tymczasem w Rzymie wybuchły zamieszki, a bunt zmusił papieża i przebywającego wraz z nim cesarza Ottona do ucieczki. Wcześniej jednak szukali sprzymierzeńców w ościennych państwach. Wtedy po raz któryś z kolei dało o sobie znać położenie Polski. Nie mogła ona pomóc Rzymowi. Z ratunkiem ruszyły Węgry księcia Stefana. Kiedy papież i cesarz uciekli z miasta i skierowali się do Rawenny nastąpiła nagła śmierć tego ostatniego. Mając dwadzieścia dwa lata 23 stycznia Otton III zmarł. Po opanowaniu zamieszek w Rzymie przez wojska węgierskie papież powrócił nań. W tym czasie przybyło do niego polskie poselstwo w tym Astryk Anastazy, który okazał się zdrajcą. Wyprosił papieża aby przekazał przygotowaną dla Bolesława Chrobrego koronę księciu węgierskiemu Stefanowi. Zrobił to tylko po to, by polski władca nie wzmocnił się poprzez tytuł królewski. Być może był człowiekiem księżnej Ody, która nie zapomniała przecież, jak kilka lat temu jej pasierb - Bolesław wygnał ją wraz z jej synami, a jego braćmi przyrodnimi. Astryk udał się do Węgier, gdzie osiągnął wysoką godność kapłańską, a reszta poselstwa powróciła do Polski z pustymi rękoma.
=== Nowy cesarz i jego stosunek do Chrobrego ===
Korzystając z bezkrólewia w Niemczech po śmierci Ottona III Chrobry jeszcze tego samego roku wraz z polskimi oddziałami przeprawił się przez Odrę i ruszył ku Miśni, zajmując w czasie drogi Milsko i Łużyce. W przyłączonej niedawno do Cesarstwa Miśni panowały wciąż wrogie uczucia w stosunku do Niemców. Tamtejsi Słowianie powitali Chrobrego i wspierani przez niego wznieśli bunt a następnie wyprowadzili niemiecką załogę z grodów. Być może tamtejsza ludność witała polskiego księcia jako następce Ottona. Ten tymczasem zajął Miśnię, łącznie z głównymi grodami, m.in. Strzałą, Budziszynem i centralną Miśnią a następnie obsadzając te a także milskie i łużyckie grody polskimi załogami powrócił do kraju. 24 lipca 1002 r. w Merseburgu odbył się zjazd na którym miano wybrać nowego cesarza. Największe szanse miał margrabia miśnieński Ekkehard, wspierany przez Chrobrgo, jednak w wyniku zamieszek zginął 30 kwietnia tegoż to roku. Na zjazd zaproszony został także książę polski. Ostatecznie na urząd cesarski powołano Henryka II, który był stryjem zmarłego Ottona III. Pozornie wydawał się być przyjacielsko nastawiony do Bolesława, a także zaakceptował Łużyce i Milsko jako lenna polskie. Miśnię jednak kazał oddać bratu zmarłego w kwietniu Ekkeharda - Guncelinowi. Podczas opuszczania Merseburga Chrobrego spotkała nieprzyjemna niespodzianka. Przekupiony lub przekonany przez nowego cesarza tłum zaatakował hufiec księcia. Wielu żołnierzy zostało ciężko rannych, jednak Chrobry zdołał uciec przez wyłamaną bramę miasta. Powracając spalił posag swej córki - Regelindy wydawanej za margrabiego Hermana - gród Strzałę i uprowadził jego mieszkańców.
=== Spustoszenie Miśni i interwencja w Czechach ===
W 1003 roku Bolesław Chrobry zażądał od Guncelina - margrabiego miśnieńskiego oddania Miśni. Ten bojąc się reakcji cesarza Henryka nie oddał swej marchii. Wobec tego Chrobry przekroczył kolejny raz Odrę i ruszył do Miśni. Spustoszył ją, wyprzedzając prawdopodobnie ruch cesarza. Ten jednak nie przygotowany był na atak Polaków i osadziwszy graniczne grody swymi żołnierzami wyruszył do Italii, zajmował kolejne miasta i 15 maja koronował się na króla Longobardów. Chrobry chciał też stworzyć państwo zachodniosłowiańskie, jednocząc pod jednym berłem Czechy i Polskę. Tymczasem w Czechach panowała burzliwa sytuacja. Po śmierci brata lub bratanka Dobrawy - księcia Bolesława II Pobożnego władzę objął jego syn - Bolesław III Rudy. Jego okrucieństwo wobec rodziny i poddanych sprawiło, że został wygnany. Na tronie zasiadł książę Władywoj - prawdopodobnie spokrewniony z Przemyślidami.<ref>W dawnej historiografii uważało się, że był synem Mieszka I i Dobrawy. Pogląd ten uważa się za słuszny obecnie w Czechach</ref> Po śmierć księcia w wyniku zapicia się do kraju powrócili bracia Bolesława Rudego. Zostali jednak obaleni przez księcia polskiego, który osadził na tronie ich brata. Prześladowani przez niego Czesi zwrócili się jednak do Chrobrego o pomoc. Ten zaprosił Rudego do Krakowa i oślepił go. Jeszcze do 1034 roku po ulicach Krakowa snuł się ślepy więzień, odziany w królewskie szaty. Chrobry następnie wyruszył zbrojnie do Pragi. Pragnął zrealizować ideę stworzenia wszechzachodniosłowiańskiego państwa. Na miejscu mianował się czeskim księciem. Cesarz Henryk nie zamierzał tolerować rozszerzania się państwa Chrobrego. Nakazał mu złożyć hołd lenny z Czech. Ten jednak odmówił, pomimo, że w ten sposób zalegalizował by swoje praskie zdobycze. Henryk potraktował to jako powód do wojny i w 1004 r. ruszył zbrojnie w stronę Pragi. Chrobry szukał pomocy wśród margrabiów niemieckich. Poparł go jedynie Henryk ze Schweinfurtu. Cesarz jednak pokonał zwolenników polskiego księcia i ruszył zbrojnie na Budziszyn. Akcja jednak zakończyła się niepowodzeniem. Zwołana nastepnie wyprawa królewska miast pójść w tym samym kierunku ruszyła na Czechy. Niemców poparli mieszkańcy Pragi, wykorzystywani i okradani przez polskich żołnierzy. Chrobry nie zdołał przerzucić wojsk z Polski do Czech i przygotować obrony Pragi. Do ostatniej chwili pozostawał w Czechach. Dopiero bicie wyszehradzkich dzwonów wzywających do powstania ludowego przeciw Chrobremu zmusiło go do odwrotu. Podczas ucieczki doszło do walk z ludem. Na moście praskim poległ jeden z dwóch żyjących dotąd braci św. Wojciecha - Sobiebor Sławnikowic. Polska utraciła Czechy.
=== I wojna polsko-niemiecka ===
Kiedy do Czech powrócił okaleczony przez Bolesława Rudego kiedy ten jeszcze pełnił urząd książęcy jego brat Jaromir wojska niemieckie wycofały się. W roku następnym - 1005 wojska cesarza Henryka przeszły przez Milsko zdobywając je i sforsowawszy Odrę pod Krosnem ruszyły prosto na główne miasto Polski - Poznań. Polskie oddziały składały się głównie z piechoty. Chrobry posiadał trzy tysiące dziewięćset pancernych i ponad trzynaście tysięcy tarczowników. Cesarstwo posiadało ich niewątpliwie dużo więcej. Siła jego była nieporównywanie potężniejsza od siły całego państwa polskiego. Jednakże cesarz Henryk nie trzymał ich w ręku. Na cesarstwo bowiem składały się ziemię setek walczących między sobą margrabiów, hrabiów, biskupów i grafów. W przeciwieństwie do niego Chrobry mógł w każdej chwili ściągnąć całe wojsko. Kiedy Niemcy szli na Poznań polski władca nie przystąpił do otwartego starcia. Kosztowałoby go to zbyt wielu wojowników. Prowadził zaś wojną podjazdową, czyli atakował szybko boki i tyły oddziału i odchodził. Sami Niemcy przyznawali, że ponosili w ten sposób duże straty. Henryk zatrzymał się pod Poznaniem, jednak go nie szturmował. Zawarto pokój, na którego mocy Milsko i Łużyce - zdobycze z 1003 r. wróciły do Polski.
=== II wojna polsko-niemiecka ===
Pokój nie trwał długo. Dwa lata później, w 1007 r. zerwał go Chrobry, uprzedzając Henryka. Przez pięć lat toczyły się walki nad Odrą. Niemcy nie zdołali nigdy przekroczyć rzeki, ani przebić się przez jej brzegi chronione przez tysiące zbrojnych. Cesarz nie mogąc sforsować linii obrony zorganizował w 1013 roku zjazd w Merseburgu, podczas którego zawarł rozejm i przekazał Bolesławowi Łużyce i Milsko jako lenno.
=== III wojna polsko-niemiecka ===
Książę Polski ani myślał płacić trybut, nie wysłał też obiecanej pomocy na wyprawę do Rzymu, a nawet spiskował i knuł przeciw cesarzowi w samych Niemczech. Wobec tego cesarz latem roku kolejnego wypowiedział rozejm. Początkowo walki toczyły się podobnie jak podczas poprzedniej wojny nad Odrą. Tym razem jednak dwie armie niemieckie zdołały przejść na terytorium Polski, jednak w wyniku strat musiały się wycofać. Armia Bolesław postąpiła podobnie nie dopuszczając do połączenia obu armii. Jesienią 1015 r. obozujących Niemców zaskoczyli i wymordowali polscy łucznicy. Zginął margrabia oraz dwustu najznakomitszych rycerzy. Dowiedziawszy się o tym cesarz Henryk wysłał na miejsce ich śmierci biskupa miśnieńskiego Idziego, aby wyprawił pogrzeb i odebrał zwłoki Gerona od niegodziwego, jak napisano w kronice Thietmara księcia Bolesława. 1 września Idzi dotarł na miejsce śmierci Niemców. Ujrzawszy zwłoki poległych modlił się długo. Widząc go penetrujący ciała polscy wojowie myśleli z początku, że nadciąga nowe wojsko, jednak gdy zbliżył się doń pozdrowili go i nie wyrządzili krzywdy. Duchowny zabrał ciało Gerona i z pomocą wojów polskich pogrzebał jego wojska. Zwłoki zaś margrabiego i jego towarzysza Widreda kazał zawieźć aż do Miśni. Henryk nie mógł przekroczyć Odry, gdyż silnie uzbrojone twierdze graniczne, m.in. Głogów nie dały przejść niemieckiej armii. W 1017 udało mu się jednak dotrzeć pod gród Niemcza na Śląsku. Tej samej nocy korzystając z ulewnego deszczu do grodu przybyła polska pomoc. Niebawem przybył nań sam cesarz Henryk. Kazał Niemczę dokładnie otoczyć, jednak i to nie pomogło, gdyż niebawem drugi oddział posiłkujący dostał się do grodu. Najpotężniejsze machiny oblężnicze nie zdołały zniszczyć murów obronnych grodu. Zawiedli tez sprzymierzeńcy Niemców - Czesi i Wieleci, którzy nie zdołali sforsować obrony Niemczy. Od strony obozu wieleckiego Polacy wznieśli krzyż. Tymczasem reszta wojsk polskich pod dowództwem samego księcia Bolesława ustawiła się przed Wrocławiem, uniemożliwiając Henrykowi odwrót w stronę Łaby. Cesarz odstąpiwszy od oblężenia przegrany wyminął polskie wojska i miast udać się prosto do Niemiec ruszył do Czech i dopiero do cesarstwa, tylko po to by uniknąć totalnego zmiażdżenia przez oddziały Chrobrego. By jeszcze bardziej upokorzyć cesarstwo Bolesław we wrześniu napadł na nie i spustoszył ziemię między Łabą i Muldą, a tamtejszą ludność wziął w niewolę. 30 stycznia 1018 r. zawarto pokój w Budziszynie, na którego mocy Łużyce i Milsko zostały przyłączone do Polski, a zdobyte w 1003 r. Morawy i Słowacja pozostały przy niej. W tym czasie nie żyła już księżna Emnilda - żona Bolesława Chrobrego, a córka Dobromira, księcia któregoś z plemion zachodniosłowiańskich. Ponad pięćdziesięcioletni władca poślubił młodziutką Odę, córkę jednego z margrabiów miśnieńskich. Pokój budziszyński zawarty na terytorium Polski i przypieczętowany małżeństwem Chrobrego z Odą oznaczał pełne zwycięstwo Polski i zobowiązał cesarza Henryka dać trzystu żołnierzy na planowaną wyprawę kijowską.
=== Wyprawa kijowska ===
Stosunki z Rusią, początkowo przyjazne, zaczęły psuć się już podczas wojen z Niemcami. Nieznana z imienia córka Chrobrego wyszła za syna Włodzimierza Wielkiego - Świętopełka, którego prawosławni mnisi przyjęli nazywać Przeklętym. Kiedy w 1013 r. związku z zatargami dynastycznymi wśród Rurykowiczów Bolesławówna wraz z biskupem Reinberem dostali się do więzienia Chrobry ruszył zbrojnie na Kijów. W odwecie inny syn Włodzimierza Wielkiego - Jarosław Mądry zaatakował Polskę w 1017, kiedy ta walczyła z Niemcami. Wyprawa zakończyła się niepowodzeniem. W 1018 r. książę Polski wspierany przez Niemców, Węgrów i koczowniczych Pieczyngów ze stepów naddnieprzańskich ruszył ponownie na Ruś. Nad Bugiem wyszedł mu na przeciw książę ruski Jarosław. Podobno gdy obaj władcy spotkali się rzekł: "A ty tu po co? Oto oszczepem rozpruję brzuch twój tłusty!". Zwycięstwo polski było zupełne. Jarosław musiał odejść do Nowogrodu, a Bolesław zdobył Kijów. Według legendy zniszczył on bramę kijowską tak zwanym Szczerbcem - późniejszym mieczem koronacyjnym królów polskich. Wydarzenie to jednak nigdy zdarzyć się nie mogło, bowiem Złota Brama stanęła w czasach późniejszych. Kijów był ówcześnie ogromnie wielkim i bogatym miastem. Chrobry nie myślał o przyłączeniu go do Polski, ale o złupieniu go. Bolesław pozostał w Kijowie przez dziesięć miesięcy. Przez ten czas osadził na tronie Świętopełka Przeklętego i przesyłał do Polski skarby Rusi. W drodze powrotnej zabrał resztę złota i skarbów oraz ku sprzeciwowi Świętopełka przyłączył do Polski Grodu Czerwińskie. Uprowadził też księżniczkę ruską - Przedesławę, o której rękę starał się jeszcze przed małżeństwem z Odą. Kiedy jeszcze był nad Dnieprem wysłał oficjalne listy do obu cesarzy - niemieckiego Henryka i bizantyjskiego Bazylego, zwanego Bułgarobójca. Świętopełk jednak znów został wygnany z Kijowa, a Chrobry już nie starał się o jego sukcesję. Nawiązał pokojowe stosunki z Jarosławem Mądrym.
=== Bunt w Polsce ===
W 1022 roku arcybiskup gnieźnieński i jedyny żyjący brat św. Wojciecha - Radzim Gaudenty z nieznanych przyczyn obłożył Bolesława klątwą. Być może to z jej powodu w tym samym roku lud wypowiedział mu posłuszeństwo, co notują niektóre kroniki. W tym czasie Jarosław Mądry dopuścił się nieudanego wypadu nad ziemię nad Bugiem, być może w celu zagarnięcia odebranych mu wcześniej Grodów Czerwieńskich. Klątwa zaś, mając prawdopodobnie na celu odebranie Chrobremu praw królewskich została zdjęta jeszcze tego samego roku.
▲=== Koronacja i śmierć Chrobrego ===
Pod koniec swojego życia doczekał się Chrobry zamiaru powziętego przed ćwierćwieczem. Po trzydziestu trzech latach panowania na Wielkanoc 1025 r. na jego rozkaz, bez zgody Stolicy Apostolskiej Chrobry został ukoronowany. Wtedy na jego zaproszenie na dwór polski przybył jego pierworodny syn, przebywający dotąd w klasztorze, któremu Chrobry odebrał prawa do władzy. Chwila była bardzo sposobna. Rok wcześniej zmarł cesarz Henryk II, uważany do dziś przez Kościół za świętego. Następca jego - Konrad II potrzebował aż dwóch lat na unormowanie sytuacji i ogarnięcie bałaganu panującego w Niemczech. Latem w roku śmierci wrogiego Polakom cesarza w Italii zmarł też papież Benedykt VIII, a gdy na konklawe wybrano nowego - jego brata, który przyjął imię Jana XIX Polska była już królestwem. Kilka miesięcy później - 17 czerwca 1025 r. król Polski zmarł. Jego następcą został pierworodny syn Emnildy, a drugi Bolesława - Mieszko II, od urodzenia przygotowywany na ten urząd. Był to człowiek niebywale wykształcony jak na tamte czasy. Biegle znał dwa obce języki - łacinę i grekę, co było ówcześnie rzadkością.
==Przypisy==
<noinclude>{{Nawigacja|Historia dla gimnazjum|
[[../Początki państwa polskiego/]]|
[[../PomiędzyKryzys papiestwemi aodbudowa cesarstwemPolski w XI w./]]|
}}</noinclude>
[[Kategoria:Historia dla gimnazjum|Bolesław Chrobry]]
|
