Następca Fryderyka Wilhelma - jego panujący w latach 1740 - 1786 syn '''Fryderyk II''' był jego całkowitym przeciwieństwem. Wspierał filozofię, kulturę, sztukę, był władcą uczony, zamiłowanym w dziełach oświeceniowych pisarzy francuskich, korespondującym z największymi ówczesnymi filozofami, np. z Wolterem. Władca dążył do podporządkowania wszystkiego interesom państwa, uznając się za jego "'''"pierwszego sługę"'''". Zreformował prawo, osuszał bagna, zasiedlał bezludne tereny, wprowadził poszanowanie wolności, tolerancje religijną, przyjmował chętnie uchodźców zza granicy. Jednocześnie prowadził agresywną politykę zagraniczną, dążył do ekspansji terytorialnej, dokonał razem z Rosją i Austrię rozbiorów Rzeczypospolitej, a wcześniej w '''1742 roku''', a więc w 2 lata po objęciu władzy podczas wojny z Austrią odebrał jej '''Śląsk'''. W 1756 roku liczące 195 tysięcy ludzi wojska Prus zaatakowały i zajęły Saksonię, co było bezpośrednią przyczyną wybuchu w Europie '''wojny siedmioletniej'''. Austria, Francja, Rosja i kilka innych państw zawiązały przymierze przeciw Prusom, Wielkiej Brytanii i ich sojusznikom. Doszło do konfliktu, który ogarnął nie tylko Europę, ale także większość kolonii angielskich i francuskich przede wszystkim w Ameryce. Ofensywa rosyjska mogła doprowadzić do upadku Prus, gdyby nie śmierć carycy Elżbiety. Jej następcy: car Piotr III, a później Katarzyna II byli przeciwnikami wojny z Prusami, dlatego też wycofali swe wojska, tym samym ratując tenże kraj od klęski. Zmianę polityki Rosjan nazywano '''"cudem domu brandenburskiego"'''. Ostatecznie wojna siedmioletnia zakończyła się w 1763 roku zwycięstwem Wielkiej Brytanii i Prus.
