Uciążliwość zapachowa/Olfaktometria inżynierska/Olfaktometria terenowa: Różnice pomiędzy wersjami

Procedura określania liczby godzin odorowych została opisana i wprowadzona do niemieckich aktów prawnych dotyczących jakości powietrza w latach 90. XX w. Opracowano Wytyczne (1993), zgodnie z którymi stopień istniejącej uciążliwości zapachowej określa się na podstawie częstości występowania wyczuwalnegorozpoznawalnego zapachu (– stężeń zanieczyszczeń powietrza większych od progu[[w:Próg węchowejrozpoznania zapachu|progu wyczuwalności)rozpoznawalności]]. Za miarę tej częstości uznano tzw. „godziny odorowe” (''odour hours''). Opisano zalecaną metodykę bezpośredniego określania częstości występowania godzin odorowych oraz prognozowania zmian tej częstości z użyciem metod [[Uciążliwość zapachowa/Modelowanie dyspersji odorantów|modelowania dyspersji]]<ref>{{cytuj książkę |tytuł = ODOURS – Control, Measurements, Regulations (materiały Seminarium, Świnoujście)| wydawca = Wyd. EKOCHEM| rozdział = Odours. Regulations in Germany | autor r = B. Prinz| miejsce = Szczecin/Świnoujście |rok = 1993}}</ref>.

Pomiary są wykonywane w węzłach regularnej siatki pomiarowej.W przypadku badań tła zanieczyszczeń, wykonywanych przed podjęciem decyzji o uruchomieniu nowych instalacji, siatka obejmuje obszar o promieniu równym 30 * h (h – wysokość najwyższego emitora).

Zapach w każdym z punktów siatki jest oceniany wielokrotnie w różnych warunkach meteorologicznych, np. w okresie półrocznym (minimum 13 inspekcji) lub rocznym (minimum 26 inspekcji). Zapachowa jakość powietrza w okresie badań na jednostkowym obszarze terenu (kwadratowe oczko siatki pomiarowej) jest oceniana na podstawie wyników: