Uciążliwość zapachowa/Olfaktometria inżynierska/Olfaktometria terenowa: Różnice pomiędzy wersjami

Procedury oznaczeń emisji zapachowej ze źródeł dyfuzyjnych, emisji chwilowej (np. występującej w awarii lub w czasie operacji uciążliwych, lecz krótkotrwałych) oraz małych i szybko zmiennych wartości stężenia zapachowego w przygruntowej warstwie powietrza (badania [[w:Tło zanieczyszczeń powietrza|tła zanieczyszczeń]] uciążliwych zapachowo) nie zostały dotychczas w Europie znormalizowane. Zastosowanie olfaktometrii dynamicznej zwykle nie jest możliwe, ze względu na zbyt małe wartości stężenia (brak możliwości sporządzenia serii rozcieńczeń, zgodnie z PN-EN 13725). Możliwe jest:

Procedura określania liczby godzin odorowych została opisana i wprowadzona do niemieckich aktów prawnych dotyczących jakości powietrza w latach 90. XX w. Opracowano Wytyczne (1993), zgodnie z którymi stopień istniejącej uciążliwości zapachowej ([[w:Tło zanieczyszczeń powietrza|tło]]) określa się na podstawie częstości występowania rozpoznawalnego zapachu – stężeń zanieczyszczeń powietrza większych od [[w:Próg rozpoznania zapachu|progu rozpoznawalności]]. Za miarę tej częstości uznano tzw. „godziny odorowe” (''odour hours''). Opisano zalecaną metodykę bezpośredniego określania częstości występowania godzin odorowych oraz prognozowania zmian tej częstości z użyciem metod [[Uciążliwość zapachowa/Modelowanie dyspersji odorantów|modelowania dyspersji]]<ref>{{cytuj książkę |tytuł = ODOURS – Control, Measurements, Regulations (materiały Seminarium, Świnoujście)| wydawca = Wyd. EKOCHEM| rozdział = Odours. Regulations in Germany | autor r = B. Prinz| miejsce = Szczecin/Świnoujście |rok = 1993}}</ref>.