C/Podstawy: Różnice pomiędzy wersjami

Pomiędzy poleceniami są również odstępy - spacje, tabulacje, oraz przejścia do następnej linii, przy czym dla kompilatora te trzy rodzaje odstępów mają takie samo znaczenie. Dla przykładu, poniższe trzy fragmenty kodu źródłowego, dla kompilatora są takie same:

Pojęcie to dotyczy zmiennych (które przechowują dane przetwarzane przez program). W każdym programie (oprócz tych najprostszych) są zarówno zmienne wykorzystywane przez cały czas działania programu, oraz takie, które są używane przez pojedynczy blok programu (np. funkcję). Na przykład, w pewnym programie w pewnym momencie jest wykonywane skomplikowane obliczenie, które wymaga zadeklarowania wielu zmiennych do przechowywania pośrednich wyników. Ale przez większą część tego działania, te zmienne są niepotrzebne, i zajmują tylko miejsce w pamięci - najlepiej gdyby to miejsce zostało zarezerwowane tuż przed wykonaniem wspomnianych obliczeń, a zaraz po ich wykonaniu zwolnione. Dlatego w C istnieją zmienne '''globalne''', oraz '''lokalne'''. Zmienne globalne mogą być używane w każdym miejscu programu, natomiast lokalne - tylko w określonym bloku czy funkcji (oraz blokach w nim zawartych). Generalnie - zmienna zadeklarowana w danym bloku, jest dostępna tylko wewnątrz niego.

Każda funkcja ma swoją nazwę, za pomocą której jest potem wywoływana w programie, oraz blok wykonywanych poleceń. Wiele funkcji pobiera pewne dane, czyli argumenty funkcji, wiele funkcji także zwraca pewną wartość, po zakończeniu wykonywania. Dobrym nawykiem jest dzielenie dużego programu na zestaw mniejszych funkcji - dzięki temu będziesz mógł łatwiej odnaleźć błąd w programie.

* jakie zadanie wykonuje dana funkcja,

* jaki jest rodzaj wczytywanych argumentów, i do czego są one potrzebne tej funkcji,

* jaki jest rodzaj zwróconych danych, i co one oznaczają.

W programach w języku C jedna funkcja ma szczególne znaczenie - jest to '''main()'''. Funkcję tę, zwaną funkcją główną, musi zawierać każdy program. W niej zawiera się główny kod programu, i przekazywane są do niej argumenty, z którymi wywoływany jest program (jako parametry <tt>argc</tt> i <tt>argv</tt>). Więcej o funkcji main() dowiesz się później w rozdziale [[C/Funkcje#Funkcja main()|Funkcje]].

Język C, w przeciwieństwie do innych języków programowania (np. [[Fortran]]u czy Pascala), nie posiada absolutnie '''żadnych''' słów kluczowych, które odpowiedzialne by były za obsługę wejścia i wyjścia. Może się to wydawać dziwne - język, który sam w sobie nie posiada podstawowych funkcji, musi być językiem o ograniczonym zastosowaniu. Jednak brak podstawowych funkcji wejścia-wyjścia jest jedną z największych zalet tego języka. Jego składnia opracowana jest tak, by można było bardzo łatwo przełożyć ją na kod maszynowy. To właśnie dzięki temu programy napisane w języku C są takie szybkie. Pozostaje jednak pytanie - jak umożliwić programom komunikację z użytkownikiem?

W 1983 roku, kiedy zapoczątkowano prace nad standaryzacją C, zdecydowano, że powinien być zestaw instrukcji identycznych w każdej implementacji C. Nazwano je Biblioteką Standardową (czasem nazywaną "libc"). Zawiera ona podstawowe funkcje, które umożliwiają wykonywanie takich zadań jak wczytywanie i zwracanie danych, modyfikowanie zmiennych łańcuchowych, działania matematyczne, operacje na plikach, i wiele innych, jednak nie zawiera żadnych funkcji, które mogą być zależne od systemu operacyjnego czy sprzętu, jak grafika, dźwięk czy obsługa sieci.

'''Komentarze''' - to tekst włączony do kodu źródłowego, który jest pomijany przez kompilator, i służy jedynie dokumentacji. W języku C, komentarze zaczynają się od

Dobre komentowanie ma duże znaczenie dla rozwijania oprogramowania, nie tylko dlatego, że inni będą kiedyś potrzebowali przeczytać napisany przez ciebie kod źródłowy, ale także możesz chcieć po dłuższym czasie powrócić do swojego programu, i możesz zapomnieć, do czego służy dany blok kodu, albo dlaczego akurat użyłeś tego polecenia, a nie innego. W chwili pisania programu, to może być dla ciebie oczywiste, ale po dłuższym czasie możesz mieć problemy ze zrozumieniem własnego kodu. Jednak nie należy też wstawiać zbyt dużo komentarzy, ponieważ wtedy kod może stać się jeszcze mniej czytelny - najlepiej komentować fragmenty, które nie są oczywiste dla programisty, oraz te o szczególnym znaczeniu. Ale tego nauczysz się już w praktyce.

Jak już wcześniej było wspomniane, zmiennym i funkcjom powinno się nadawać nazwy, które odpowiadają ich znaczeniu. Zdecydowanie łatwiej jest czytać kod, gdy średnią liczb przechowuje zmienna <tt>srednia</tt> niż <tt>a</tt>, a znajdowaniem maksimum w ciągu liczb zajmuje się funkcja <tt>max</tt> albo <tt>znajdz_max</tt> niż nazwana <tt>f</tt>. Często nazwy funkcji to właśnie czasowniki.

Nie cały napisany przez ciebie kod będzie przekształcany przez kompilator bezpośrednio na kod wykonywalny programu. W wielu przypadkach będziesz używać poleceń "skierowanych do kompilatora", tzw. dyrektyw kompilacyjnych. Na początku procesu kompilacji, specjalny podprogram, tzw. [[C/Preprocesor|preprocesor]], wyszukuje wszystkie dyrektywy kompilacyjne, i wykonuje odpowiednie akcje - które polegają notabene na edycji kodu źródłowego (np. wstawieniu deklaracji funkcji, zamianie jednego ciągu znaków na inny). Właściwy kompilator, zamieniający kod C na kod wykonywalny, nie napotka już dyrektyw kompilacyjnych, ponieważ zostały one przez preprocesor usunięte, po wykonaniu odpowiednich akcji.