Uciążliwość zapachowa/Węch człowieka/Receptory węchowe i kodowanie zapachu: Różnice pomiędzy wersjami

W drugiej połowie XX wieku najbardziej popularna była teoria, sformułowana przez [[w:John E. Amoore|Johna E. Amoore'a]] (1952){{r|Amoore|Amoore 1963}}. Amoore analizował częstość występowania – w fachowym piśmiennictwie – różnych określeń zapachu związków chemicznych, a następnie poszukiwał podobieństwa struktury cząsteczek, których zapach był jednakowo określany. Wyodrębnił 7 woni, uznanych za podstawowe: kamforową, piżmową, kwiatową, miętową, eteryczną, ostrą i gnilną. W poszczególnych grupach zaobserwował podobieństwo kształtu cząsteczek (cieni rzucanych przez ich modele kulowe). Na tej podstawie stwierdził, że zapachy odróżniamy dzięki siedmiu różnym receptorom zapachów podstawowych, w których – zgodnie z modelem klucza i zamka – znajdują się "gniazdka" o odpowiednim kształcie (patrz – Tim Jacob, Theories of olfaction/Molecular shape{{r|Tim Jacob}}).

 

Zgodnie ze współczesnym stanem wiedzy [[w:Chemoreceptor|chemoreceptory]], czyli receptory reagujące na bodźce chemiczne (np. [[w:hormon|hormony]], bodźce węchowe i smakowe) są najliczniejszą grupą receptorów błonowych. Ich struktura jest zakodowana w [[w:gen|genach]] wszystkich organizmów żywych. Są to często białka posiadające siedem [[w:Helisa alfa|α-helikalnych]] fragmentów, przenikających przez błonę komórkową (7 domen transmembranowych, symbol 7TM). Należą do białek sprzężonych z [[w:białko G|białkiem G]], oznaczanych symbolem [[w:receptory sprzężone z białkami G|GPCR]] (''G Protein-Coupled Receptor'').