Historia powszechna/Początki PRL: Różnice pomiędzy wersjami

Zadanie rekonstrukcji ruin komunizmu przypadło w udziale dzielnym Polakom prebywającymprzebywającym w Moskwie- – tak zwanej grupie inicjatywnej, na której czele stanęli: Marceli Nowotko (1893-1942), PawelPaweł Finder (1904-44) Bolesław Mołojec (1909-42).

Wobec przerażających wydarzeń niedawnej przeszłości i obliczu grozy jaka niosła za sobą teraźniejszość, trzeba było niemało odwagi i poświęcenia, aby wytłumaczyć radzieckim towarzyszom, że należy na nowo stworzyć niezależną polską partię komunistyczną, a następnie organizowacorganizować ją pod samym nosem gestapo w okupowanej przez Niemców Warszawie.

A jednak się udało, 5 stycznia 1942 roku aktyw nowej partii odbył swoje pierwsze konspiracyjne zebranie. Przyjęto nazwę Polska Partia Robotnicza (PPR).

Pod koniec 1943 roku po tajemniczym zabójstwie Nowotki i aresztowaniu Findera przez gestapo, jako jej pierwszy sekretarz wyłonił siesię Władysław Gomułka (1905-1982). Do walki przeciwko hitlerowskiemu okupantowi obok Armii Krajowej stanęła Gwardia Ludowa.

Nominacja Gomułki zbiegła się w czasie z wydaniem pełnego tekstu manifestu PPR « O co walczymy? », gdzie za 2 równoważne cele uznano niepodległość narodowanarodową i rewolucję społeczną. Mimo marksistowsko-leninowskiej frazeologii takie przesuniecie punktu ciężkości oznaczało skierowanie szeroko pojętej strategii ruchu komunistycznego bardziej w stronę dawnej PPS niż KPP oraz stwarzało partii realne szanse znacznego powiększenia liczebności swych szeregów.

W większości innych kwestii Gomułka zachowywał postawę ortodoksyjnego, zdyscyplinowanego i przyziemnegozdyscyplinowanego komunisty. Nie miał czasu na intelektualne teoretyzowanie ani na zajmowanie się sztuką, zupełnie tezteż nie interesowały go żadne liberalne idee. Upór, zahartowany w więziennej celi (w latach 1938-391939, jako pracownik związku robotników przemysłu chemicznego, miał szczęście byćbył aresztowany przez polskapolską policjepolicję pod zarzutem uprawiania nielegalnej działalności politycznej -– w ten sposób udało mu się przeżyć sowiecką czystkę w KPP, która pozbawiła życia większość jego towarzyszy) i w podziemiu, miał się okazać przeszkodaprzeszkodą nie tylko w realizowaniu sowieckich planów manipulowania Polską dla własnych celów, ale także hamulcem dla złudnych nadziei na « liberalizacjeliberalizację » w późniejszym okresie. Gomułka stalstał na czele grupy ludzi którzy byli przekonani, zeże jedynajedyną gwarancjagwarancją mającamającą obronić Polskę przed radzieckim imperializmem jest bezwzględnie przestrzegający swoich zasad polski komunizm.

Przez następne dwadzieścia siedem lat, do 1970r1970 r., pogląd ten odciskał swoje piętno na podstawowych dążeniach ruchu, który dopiero w 1956 roku zdobył sobie prawo kierowania własnym losem.

Po II wojnie światowej Polska dostała się pod wpływy [[w:ZSRR|Związku Radzieckiego]]. W 1946 roku przeprowadzono referendum, w którym Polacy mieli zaakceptować nowy ustrój państwa. Wszechobecne plakaty zachęcały, by głosować '''Trzy razy ''tak'' ''' (głosujący odpowiadali na 3 pytania). Kiedy okazało się, że ludzie nie głosowali zgodnie z planem, opublikowano sfałszowane wyniki. Brutalnie rozprawiono się z tymi, którzy nie zgadzali się z kłamliwymi wynikami, pracownicyPracownicy Urzędu Bezpieczeństwa terroryzowali nieśmiałą opozycję. Telewizja PolskaMedia nie podałapodały prawdziwych wyników wyborów.

Komunistyczna Partia Polski (KPP), była to partia polityczna, składająca się w olbrzymiej części swej kadry przywódczej z mniejszości narodowych II RP (głównie Żydów). która w II Rzeczypospolitej była organizacją zdelegalizowaną, przestępczą, stosującą brutalny terror i walkę z odradzającym się państwem polskim. KPP jawnie i bezpośrednio występowała przeciwko suwerenności i niepodległości Polski.

Bardzo wieluWielu jej członkówdziałaczy było płatnymi agentami służb sowieckich, wykonujących określonaokreślone zadania, wyznaczane im przez moskiewskich mocodawców. W 1938 roku Józef Stalin, kierując się swym chytrym instynktem i rewolucyjną czujnością, rozwiązał struktury KPP, a większość jej kadrowych funkcjonariuszy wezwał do Moskwy i nakazał ich zgładzić. W ten sposób mogła później powstać legenda o antystalinowskim obliczu tej partii, co nie miało nic wspólnego z prawdą.

Czystka grupy Władysława Gomułki wkrótce po wojnie spowodowała awans Żydów i kompletny zakaz antysemityzmu. Ponadto, generalna opozycja między zdominowanym przez Żydów komunistycznymreżimem rządemkomunistycznym w Polsce, a narodowym, antysemickim podziemiem, pomogła w wytworzeniu się u ogromnej większościczęści populacji żydowskiej lojalności dla rząduwładzy komunistycznegokomunistycznej, podczas gdy ogromna większość Polaków nie-Żydów była zwolennikami partii antysowieckich (Schatz 1991, 204-205). Rezultatem był szeroko rozpowszechniony antysemityzm: do lata 1947 roku zabitych zostało około 1.5001500 Żydów w 155 miejscowościach. Według słów kardynała Hlonda z 1946 r., w związku z incydentem, w którym zabito 37 Żydów, za pogrom „odpowiedzialność ponoszą Żydzi, którzy dziś zajmują najwyższe stanowiska w polskim rządzie i dążą do narzucenia formy rządu, której większość Polaków nie życzy sobie mieć” [w oryginale Schatza: „due to the Jews who today occupy leading positions in Poland'sPoland’s government and endeavor to introductif a governmental structure that the majority of the Poles do not wish to have” – przyp. tłum.] (Schatz 1991, 107).

Zdominowany przez Żydów rząd komunistyczny aktywnie angażował się w odnowienie i kontynuację życia żydowskiego w Polsce (Schatz 1991, 208), tak, że podobnie jak w Związku Sowieckim, nie przewidywało się, iż pod reżymem komunistycznym judaizm obumrze. Aktywiści żydowscy mieli „wizję etnopolityczną”, w której przy współpracy i aprobacie rządu trwałaby w Polsce żydowska kultura świecka (Schatz 1991, 230). Tak więc, kiedy rząd aktywnie podejmował działania przeciwko politycznemu i kulturalnemu wpływowi Kościoła, żydowskie życie zbiorowe w powojennym okresie kwitło. Zostały założone szkoły i publikacje w języku jidisz i hebrajskim, jak również wiele różnego rodzaju kulturalnych i, społecznych i opiekuńczych organizacji dla Żydów. Znaczny procent populacji żydowskiej zatrudniony był w żydowskich kooperatywach ekonomicznych.

Żydowskie pochodzenie było szczególnie ważne przy rekrutowaniu do służby bezpieczeństwa: „pokolenie” żydowskich komunistów miało świadomość, że jegoich władza wywodziła się w zupełności ze Związku Sowieckiego i że będą oni musieli uciec się do przymusu, aby kontrolować fundamentalnie wrogie społeczeństwo niekomunistyczne (strs. 262). Kluczowi członkowie sił bezpieczeństwa wywodzili się z żydowskich komunistów, będących komunistami przed powołaniem polskiego rządu komunistycznego, ale do nich dołączano również innych Żydów przychylnych rządowi i wyalienowanych z szerokiego społeczeństwa. W rezultacie popularny obraz Żydów, jako służących obcym interesom i wrogów etnicznych Polaków jeszcze się wzmocnił .

Pokolenie żydowskich komunistów i ich etnicznie żydowskich stronników musi być uznane za historyczną grupę żydowską. Świadectwa wskazują, że grupa ta zabiegała o specyficznie żydowskie interesy, włącznie i szczególnie z interesem zabezpieczenia trwania żydowskiej wspólnoty w Polsce, jednocześnie czyniąc wysiłki, aby zniszczyć instytucje, takie jak Kościół i inne manifestacje polskiego bytu narodowego, promujące więzi społeczne Polaków. Także, komunistyczny rząd zwalczał antysemityzm i promował żydowskie interesy ekonomiczne i polityczne.

Czasy stalinizmu wprowadziły w polscePolsce rząd terroru, dekretem Partii zdelegalizowano pszczelarstwo.