C/Tablice: Różnice pomiędzy wersjami

Przykład:

 

/*

http://joequery.me/code/snprintf-c/

}

 

 

===Tablice wielowymiarowe===

Rozważmy teraz konieczność przechowania w pamięci komputera całej macierzy o wymiarach 10 x 10. Można by tego dokonać tworząc 10 osobnych tablic jednowymiarowych, reprezentujących poszczególne wiersze macierzy. Jednak język C dostarcza nam dużo wygodniejszej metody, która w dodatku jest bardzo łatwa w użyciu. Są to '''tablice wielowymiarowe''', lub inaczej "tablice tablic".

Tablice wielowymiarowe definiujemy podając przy zmiennej kilka wymiarów, np.:

float macierz[10][10];

Tak samo wygląda dostęp do poszczególnych elementów tablicy:

macierz[2][3] = 1.2;

Jak widać ten sposób jest dużo wygodniejszy (i zapewne dużo bardziej "naturalny") niż deklarowanie 10 osobnych tablic jednowymiarowych.

Aby zainicjować tablicę wielowymiarową należy zastosować zagłębianie klamr, np.:

float macierz[3][4] = {

{ 1.6, 4.5, 2.4, 5.6 }, /* pierwszy wiersz */

{ 8.8, 7.5, 4.3, 8.6 } /* trzeci wiersz */

};

Dodatkowo, pierwszego wymiaru nie musimy określać (podobnie jak dla tablic jednowymiarowych) i wówczas kompilator sam ustali odpowiednią wielkość, np.:

float macierz[][4] = {

{ 1.6, 4.5, 2.4, 5.6 }, /* pierwszy wiersz */

{ 6.3, 2.7, 5.7, 2.7 } /* czwarty wiersz */

};

Innym, bardziej elastycznym sposobem deklarowania tablic wielowymiarowych, jest użycie wskaźników. Opisane to zostało w następnym [[C/Wskaźniki#Tablice wielowymiarowe|rozdziale]].

 

 

Przykładowy program :

/*

http://stackoverflow.com/questions/2151084/map-a-2d-array-onto-a-1d-array-c/2151113

}

}

 

 

===Sposoby deklaracji tablic===

Tablicę deklaruje się w następujący sposób:

typ nazwa_tablicy[rozmiar];

gdzie rozmiar oznacza ile zmiennych danego typu możemy zmieścić w tablicy. Zatem aby np. zadeklarować tablicę, mieszczącą 20 liczb całkowitych możemy napisać tak:

int tablica[20];

Podobnie jak przy deklaracji zmiennych, także tablicy możemy nadać wartości początkowe przy jej deklaracji. Odbywa się to przez umieszczenie wartości kolejnych elementów oddzielonych przecinkami wewnątrz nawiasów klamrowych:

int tablica[3] = {0,1,2};

 

Niekoniecznie trzeba podawać rozmiar tablicy, np.:

int tablica[] = {1, 2, 3, 4, 5};

W takim przypadku kompilator sam ustali rozmiar tablicy (w tym przypadku - 5 elementów).

 

Rozpatrzmy następujący kod:

#include <stdio.h>

#define ROZMIAR 3

return 0;

}

Wynik:

 

 

Spróbujmy przedstawić to na działającym przykładzie. Przeanalizuj następujący kod:

int tablica[5] = {0};

int i = 0;

printf ("tablica[%d]=%d\n", i, tablica[i]);

}

Jak widać, na początku deklarujemy 5-elementową tablicę, którą od razu zerujemy. Następnie pod trzeci i czwarty element (liczone począwszy od 0) podstawiamy liczby 3 i 7. Pętla ma za zadanie wyprowadzić wynik naszych działań.

 

 

Wystarczy pomylić się o jedno miejsce (tzw. błąd [[w:off by one|off by one]]) by spowodować, że działanie programu zostanie nagle przerwane przez system operacyjny ( [[C/Błędy#B.C5.82.C4.99dy_przy_uruchamianiu|błąd przy uruchamianiu]] ) :

int foo[100];

int i;

 

/* program powinien zakończyć się błędem */