C/Łączenie z innymi językami: Różnice pomiędzy wersjami

W naszym przykładzie założymy, że w pliku f1.S zawarty będzie kod, napisany w asemblerze, a f2.c to kod z programem w języku C. Program w języku C będzie wykorzystywał jedną funkcję, napisaną w języku asemblera, która wyświetli prosty napis "Hello world". Z powodu ograniczeń technicznych zakładamy, że program uruchomiony zostanie w środowisku [[w:POSIX|POSIX]] na platformie i386 i skompilowany kompilatorem gcc. Używaną składnią asemblera będzie AT&T (domyślna dla asemblera GNU) Oto plik f1.S:

 

.text

.globl _f1

.string "Hello world\n"

len = . - tekst

 

{{uwaga|W systemach z rodziny UNIX należy pominąć znak "_" przed nazwą funkcji f1}}

 

Teraz kolej na f2.c:

extern void f1 (void); /* musimy użyć słowa extern */

int main ()

return 0;

}

 

Teraz możemy skompilować oba programy:

==== Argumenty ====

Do komunikacji z funkcją język C korzysta ze stosu. Argumenty odkładane są w kolejności od ostatniego do pierwszego. Ponadto na końcu odkładany jest tzw. '''adres powrotu''', dzięki czemu po wykonaniu funkcji program "wie", w którym miejscu ma kontynuować działanie. Ponadto, początek funkcji w asemblerze wygląda tak:

pushl %ebp

movl %esp, %ebp

Zatem na stosie znajdują się kolejno: zawartość rejestru EBP, adres powrotu a następnie argumenty od pierwszego do n-tego.

 

Na architekturze i386 do zwracania wyników pracy programu używa się rejestru EAX, bądź jego

"mniejszych" odpowiedników, tj. AX i AH/AL. Zatem aby funkcja, napisana w asemblerze zwróciła "1" przed rozkazem ret należy napisać:

movl $1, %eax

 

==== Nazewnictwo ====

==== Łączymy wszystko w całość ====

Pora, abyśmy napisali jakąś funkcję, która pobierze argumenty i zwróci jakiś konkretny wynik. Oto kod f1.S:

.text

.globl _funkcja

popl %ebp

ret /* ... i zwracamy wynik dodawania... */

oraz f2.c:

#include <stdio.h>

extern int funkcja (int a, int b);

return 0;

}

Po skompilowaniu i uruchomieniu programu powinniśmy otrzymać wydruk:

2+3=5

Ze wstawek asemblerowych korzysta się tak:

 

int main ()

{

asm ("nop");

}

 

W tym wypadku wstawiona zostanie instrukcja "nop" (no operation), która tak naprawdę służy tylko i wyłącznie do konstruowania pętli opóźniających.

Język C++ z racji swojego podobieństwa do C będzie wyjątkowo łatwy do łączenia. Pewnym utrudnieniem może być obiektowość języka C++ oraz występowanie w nim przestrzeni nazw oraz możliwość [[C++/Przeciążanie funkcji|przeciążania funkcji]]. Oczywiście nadal zakładamy, że główny program piszemy w C, natomiast korzystamy tylko z pojedynczych funkcji, napisanych w C++. Ponieważ język C nie oferuje tego wszystkiego, co daje programiście język C++, to musimy "zmusić" C++ do wyłączenia pewnych swoich możliwości, aby można było połączyć ze sobą elementy programu, napisane w dwóch różnych językach. Używa się do tego następującej konstrukcji:

 

extern "C" {

/* funkcje, zmienne i wszystko to, co będziemy łączyć z programem w C */

}

 

W zrozumieniu teorii pomoże Ci prosty przykład:

plik f1.c:

#include <stdio.h>

extern int f2(int a);

return 0;

}

 

oraz plik f2.cpp:

#include <iostream>

using namespace std;

}

}

Teraz oba pliki kompilujemy:

gcc f1.c -c -o f1.o