Ruby/Komentarze i organizacja kodu: Różnice pomiędzy wersjami

Również, by ułatwić wprowadzanie dużych bloków komentarzy, interpreter Rubiego ignoruje wszystko pomiędzy linią zaczynającą się od "<tt>=begin</tt>" a drugą linią zaczynającą się od "<tt>=end</tt>".

 

#!/usr/bin/env ruby

 

**********************************************************************

=end

 

=== Organizacja kodu ===

Niezwykle wysoki poziom dynamizmu Rubiego oznacza, że klasy, moduły oraz metody istnieją tylko, gdy definiujący je kod zostanie uruchomiony. Jeżeli nawykłeś do programowania w bardziej statycznym języku, może to czasami prowadzić do niespodzianek.

 

# Ponizszy kod zwraca blad: "undefined method":

 

x + 1

end

 

Chociaż interpreter sprawdza, czy w skrypcie nie występują błędy składniowe przed wykonaniem go, kod "<tt>def nastepca ... end</tt>" musi być zinterpretowany w celu utworzenia metody <tt>nastepca</tt>. Tak więc kolejność kodu w skrypcie może mieć istotne znaczenie.

Nie zmusza to, jak mogło by się wydawać, do organizacji ściśle według stylu "od dołu do góry". Kiedy interpreter napotka definicję metody, może ona bezpiecznie zawierać niezdefiniowane referencje, dopóki będziesz pewny, że będą one zdefiniowane nim metoda zostanie wywołana.

 

# Konwersja stopni ze skali Fahrenheita do Celsiusza, podzielona

# na dwie czesci.

 

printf "%.1f jest komfortową temperaturą.\n", f_na_c(72.3)

 

To podejście może wydawać się to mniej wygodne niż to, które możesz znać z Perla czy Javy, ale jest mniej restrykcyjne niż próbowanie pisania w C bez prototypów (co zawsze zmuszałoby cię do częściowego zarządzania kolejnością, co wskazuje na co). Umieszczanie kodu na najwyższym poziomie zagnieżdżenia, na końcu pliku źródłowego zawsze działa. I sprawia mniej kłopotu, niż można sądzić. Sensownym i bezbolesnym sposobem, by wymusić określone zachowanie, jest zdefiniowanie funkcji <tt>main</tt> na górze pliku i wywołanie jej z dołu.

 

#!/usr/bin/env ruby

 

 

main # ... start main.

 

Pewna pomoc płynie również z faktu, że Ruby dostarcza narzędzi do dzielenia skomplikowanych programów w czytelne, nadające się do powtórnego użycia, logicznie powiązane klocki. Widzieliśmy już użycie słowa <tt>include</tt> by uzyskać dostęp do modułów. Również mechanizmy <tt>load</tt> i <tt>require</tt> są bardzo użyteczne. Instrukcja <tt>load</tt> działa tak, jakby plik do którego się ona odnosi został skopiowany i wklejony (coś jak dyrektywa preprocesora <tt>#include</tt> w C). Instrukcja <tt>require</tt> jest nieco bardziej zaawansowana, powodując, że kod będzie załadowany tylko raz i tylko wtedy, gdy będzie to konieczne.