C/Powszechne praktyki: Różnice pomiędzy wersjami

Ponieważ C nie jest językiem obiektowym, nie ma wbudowanego wsparcia dla konstruktorów i destruktorów. Często programiści bezpośrednio modyfikują tworzone obiekty i struktury. Jednakże prowadzi to do potencjalnych błędów, ponieważ operacje na obiekcie mogą się nie powieść lub zachować się nieprzewidywalnie, jeśli obiekt nie został prawidłowo zainicjalizowany. Lepszym podejściem jest stworzenie funkcji, która tworzy instancję obiektu, ewentualnie przyjmując pewne parametry:

 

struct string {

size_t size;

return new_string;

}

 

Podobnie, bezpośrednie usuwanie obiektów może nie do końca się udać, prowadząc do wycieku zasobów. Lepiej jest użyć destruktora:

 

void free_string(struct string *s)

{

free(s); /* usuwamy samą strukturę */

}

 

Często łączy się destruktory z [[#Zerowanie zwolnionych wskaźników|zerowaniem zwolnionych wskaźników]].

Czasami dobrze jest ukryć definicję obiektu, żeby mieć pewność, że użytkownicy nie utworzą go ręcznie. Aby to zapewnić struktura jest definiowana w pliku źródłowym (lub prywatnym nagłówku niedostępnym dla użytkowników) zamiast w pliku nagłówkowym, a deklaracja wyprzedzająca jest umieszczona w pliku nagłówkowym:

 

struct string;

struct string *create_string(const char *initial);

void free_string(struct string *s);

{{Porada|Jeśli znasz język [[C++]], mógłbyś użyć klas, a dzięki nim konstruktorów i destruktorów.}}

 

Jednym z prostych rozwiązań tego problemu jest zapewnienie, że każdy wskaźnik jest zerowany natychmiast po zwolnieniu:

 

free(p);

p = NULL;

 

Inaczej niż w przypadku "wiszących wskaźników", na wielu nowoczesnych architekturach przy próbie użycia wyzerowanego wskaźnika pojawi się sprzętowy wyjątek. Dodatkowo, programy mogą zawierać sprawdzanie błędów dla zerowych wartości, ale nie dla "wiszących wskaźników". Aby zapewnić, że jest to wykonywane dla każdego wskaźnika, możemy użyć makra:

 

#define FREE(p) do { free(p); (p) = NULL; } while(0)

 

<small>(aby zobaczyć dlaczego makro jest napisane w ten sposób, zobacz [[#Konwencje pisania makr]])</small>

Przy wykorzystaniu tej techniki destruktory powinny zerować wskaźnik, który przekazuje się do nich, więc argument musi być do nich przekazywany przez referencję. Na przykład, oto zaktualizowany destruktor z sekcji [[#Konstruktory i destruktory|Konstruktory i destruktory]]:

 

void free_string(struct string **s)

{

FREE(*s); /* usuwamy strukturę */

}

 

Niestety, ten idiom nie jest wstanie pomóc w wypadku wskazywania przez inne wskaźniki zwolnionej pamięci. Z tego powodu niektórzy eksperci C uważają go za niebezpieczny, jako kreujący fałszywe poczucie bezpieczeństwa.

Oprócz tego są także przesunięcia ('''<nowiki><<</nowiki>''' oraz '''<nowiki>>></nowiki>'''). Zastanówmy się teraz, jak je wykorzystać w praktyce. Załóżmy, że zajmujemy się jednobajtową zmienną.

 

unsigned char i = 2;

 

Z matematyki wiemy, że zapis binarny tej liczby wygląda tak (w ośmiobitowej zmiennej):

00000010. Jeśli teraz np. chcielibyśmy "zapalić" drugi bit od lewej (tj. bit, którego zapalenie niejako "doda" do liczby wartość 2⁶) powinniśmy użyć logicznego lub:

 

unsigned char i = 2;

i |= 64;

 

Gdzie 64=2⁶. Odczytywanie wykonuje się za pomocą tzw. maski bitowej. Polega to na:

Do "wyłuskania" odpowiedniego bitu możemy posłużyć się operacją "i" - czyli operatorem '''&'''. Wygląda to analogicznie do posługiwania się operatorem "lub":

 

unsigned char i = 3; /* bitowo: ''00000011'' */

unsigned char temp = 0;

printf ("bit zgaszony");

}

 

Jeśli nie władasz biegle kodem binarnym, tworzenie masek bitowych ułatwią ci przesunięcia bitowe. Aby uzyskać liczbę która ma zapalony bit o numerze <code>n</code> (bity są liczone od zera), przesuwamy bitowo w lewo jedynkę o <code>n</code> pozycji:

 

1 << n

 

Jeśli chcemy uzyskać liczbę, w której zapalone są bity na pozycjach <code>l, m, n</code> - używamy sumy logicznej ("lub"):

 

(1 << l) | (1 << m) | (1 << n)

 

Jeśli z kolei chcemy uzyskać liczbę gdzie zapalone są wszystkie bity poza <code>n</code>, odwracamy ją za pomocą operatora logicznej negacji <code>~</code>

 

~(1 << n)

 

Warto władać biegle operacjami na bitach, ale początkujący mogą (po uprzednim przeanalizowaniu) zdefiniować następujące makra i ich używać:

 

/* Sprawdzenie czy w liczbie k jest zapalony bit n */

#define IS_BIT_SET(k, n) ((k) & (1 << (n)))

/* Zgaszenie bitu n w zmiennej k */

#define RESET_BIT(k, n) (k &= ~(1 << (n)))

 

== Skróty notacji ==

Istnieją pewne sposoby ograniczenia ilości niepotrzebnego kodu. Przykładem może być wykonywanie jednej operacji w razie wystąpienia jakiegoś warunku, np. zamiast pisać:

 

if (warunek) {

printf ("Warunek prawdziwy\n");

}

 

możesz skrócić notację do:

 

if (warunek)

printf ("Warunek prawdziwy\n");

 

Podobnie jest w przypadku pętli for:

 

for (;warunek;)

printf ("Wyświetlam się w pętli!\n");

 

Niestety ograniczeniem w tym wypadku jest to, że można w ten sposób zapisać tylko jedną instrukcję.