Zanurkuj w Pythonie/Standardowy strumień wejścia, wyjścia i błędów: Różnice pomiędzy wersjami

Standardowe wyjście i strumień błędów (powszechnie używana skrócona forma to ''stdout'' i ''stderr'') są strumieniami danych wbudowanymi do każdego systemu Unix. Kiedy coś wypisujeszwypisujemy, idzie to do strumienia ''stdout''; kiedy wystąpi błąd w twoim programie, a program wypisze informacje pomocne przy debugowaniu (jak traceback w Pythonie), to wszystko pójdzie do strumienia <tt>''stderr</tt>''. Te dwa strumienie są zwykle połączone z oknem terminala, na którym pracujeszpracujemy, więc jeżeli program coś wypisuje, zobaczyszzobaczymy to na wyjściu, a kiedy program spowoduje błąd, zobaczymy informacje debugujące. (Jeśli pracujeszpracujemy w systemie z okienkowym IDE Pythona, ''stdout'' i ''stderr'' domyślnie będą połączone z twoim"interaktywnym „interaktywnym oknem”oknem".)

... print 'Dive inNurkujemy' #(1)

... sys.stdout.write('Dive inNurkujemy') #(2)

... sys.stderr.write('Dive inNurkujemy') #(3)

# Jak zobaczyliśmy w Przykładzie[[../Pętla for#przy=6.9|przykładzie 6.9, “Prosty"Prosty licznik”licznik"]], możemy wykorzystać wbudowaną funkcje <ttcode>range</ttcode>, aby zbudować prostą pętlę licznikową, która powtarza pewną operację określoną liczbę razy.

# <ttcode>stdout</ttcode> jest ''obiektem pliko-podobnym''; wywołując jego funkcję <ttcode>write</ttcode> będziemy wypisywać na wyjście napis, który przekazaliśmy. W rzeczywistość, to właśnie funkcja <ttcode>print</ttcode> naprawdę robi; dodaje ona znak nowej linii do wypisywanego napisu, a następnie wywołuje <ttcode>sys.stdout.write</ttcode>.

# W tym prostym przypadku <ttcode>stdout</ttcode> i <ttcode>stderr</ttcode> wysyłają wyjście do tego samego miejsca: do IDE Pythona (jeśli jesteśjesteśmy w nim) lub do terminala (jeśli maszmamy uruchomionego Pythona z linii poleceń). Podobnie jak <ttcode>stdout</ttcode>, <ttcode>stderr</ttcode> nie dodaje znaku nowej linii za ciebienas; jeśli chceszchcemy, aby ten znak został dodany, musiszmusimy to zrobić samemusami.

(W Windowsie, możeszmożemy wykorzystać polecenie <tt>type</tt>, zamiast <tt>cat</tt>, aby wyświetlić zawartość pliku.)

#stdout.py

import sys

print 'Dive inNurkujemy' #(1)

saveout = sys.stdout #(2)

fsock = open('out.log', 'w') #(3)

sys.stdout = fsock #(4)

print 'ThisTa messagewiadomość willbędzie belogowana loggedi insteadnie ofzostanie displayedwypisana na wyjście' #(5)

sys.stdout = saveout #(6)

fsock.close() #(7)

# Zawsze, zanim przekierujemy standardowe wyjście, przypisujemy gdzieś <ttcode>stdout</ttcode>, dzięki temu, będziemy potem mogli do niego normalnie wrócić.

# Przywracamy <ttcode>stdout</ttcode> do początkowej, oryginalnej postaci.

{{samp|<nowiki>Traceback (most recent line last):

File "stderr.py", line 56, in ?

raise Exception, ('thisten errorbłąd willbędzie be logged'logowany)

Exception: thisten errorbłąd willbędzie be loggedlogowany</nowiki>}}

import sys

fsock = open('error.log', 'w') #(1)

sys.stderr = fsock #(2)

raise Exception, ('this errorten willbłąd bebędzie loggedlogowany') #(3) (4)

# Przekierowujemy standardowy strumień błędów, dzięki przypisaniu obiektu nowo otwartego pliku do <ttcode>sys.stderr</ttcode>.

# Zauważmy także, że nie zamknęliśmy jawnie pliku <tt>error.log</tt>, a nawet nie przypisaliśmy do <ttcode>sys.stderr</ttcode> jego pierwotnej wartości. To jest wspaniałe, że kiedy program się rozwali (z powodu wyjątku), Python wyczyści i zamknie wszystkie pliki za nas. Nie ma żadnej różnicy, czy <ttcode>stderr</ttcode> zostanie przywrócony, czy też nie, ponieważ program się rozwala, a Python kończy działanie. Przywrócenie wartości do oryginalnej, jest bardziej ważne dla <ttcode>stdout</ttcode>, jeśli zamierzasz później wykonywać jakieś inne operacje w tym samym skrypcie.

'''Przykład |10.11. |Wypisywanie do <ttcode>stderr</ttcode>'''

>>> print 'enteringwchodzimy functiondo funkcji'

>>> print >> sys.stderr, 'enteringwchodzimy functiondo funkcji' #(1)

# Ta skrótowa składnia wyrażenia <ttcode>print</ttcode> może być wykorzystywana do pisania do dowolnego, otwartego pliku, lub do ''obiektu pliko-podobnego''. W tym przypadku, możemy przekierować pojedynczą instrukcję <ttcode>print</ttcode> do <ttcode>stderr</ttcode> bez wpływu na następne instrukcje <ttcode>print</ttcode>.

Z innej strony, standardowe wejścia jest obiektem pliku tylko do odczytu i reprezentuje dane przechodzące z niektórych wcześniejszych programów. Prawdopodobnie nie jest to zrozumiałe dla klasycznych użytkowników Mac OS-a lub nawet dla użytkowników Windows, którzy nie mieli za wiele do czynienia z linią poleceń MS-DOS-a. Działa to w ten sposób, że konstruujemy ciąg poleceń w jednej linii, w taki sposób, że to co jeden program wypisuje na wyjście, następny w tym ciągu traktuje jako wejście. Pierwszy program prosto wypisuje wszystko na standardowe wyjście (bez korzystania ze specjalnych przekierowań, wykorzystuje normalną instrukcję <ttcode>print</ttcode> itp.), a następny program czyta ze standardowego wejścia, a system operacyjny udostępnia połączenie pomiędzy wyjściem pierwszego programu, a wyjściem kolejnego.

'''{{Python/Przykład
|10.12. |Ciąg poleceń'''

<span>[you@localhost kgp]$ python kgp.py -g binary.xml #(1)

{{samp|01100111}}

{{samp|<nowiki><?xml version="1.0"?>

<!DOCTYPE grammar PUBLIC "-//diveintopython.org//DTD Kant Generator Pro v1.0//EN" "kgp.dtd">

<grammar>

<ref id="bit">

<p>0</p>

<p>1</p>

</ref>

<ref id="byte">

<p><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/>\

<xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/><xref id="bit"/></p>

</ref>

</grammar></nowiki>}}

<nowiki>[you@localhost kgp]$ cat binary.xml | python kgp.py -g - #(3) (4)</nowiki>

{{samp|10110001}}</span>

# Jak zobaczyliśmy w [[../Przetwarzanie XML-a#przy-9.4|podrozdziale 9.1, “Nurkujemy”"Nurkujemy"]], polecenie to wyświetli ciąg ośmiu przypadkowych bitów, <ttcode>0</ttcode> lubi <ttcode>1</ttcode>.

# Polecenie to wypisuje zawartość pliku <tt>{{Python/Src|kgp/binary.xml</tt>|binary.xml}}, ale znak "<nowiki>|</nowiki>" (ang. ''pipe''), oznacza, że standardowe wyjście nie zostanie wypisana na ekran. Zamiast tego, zawartość standardowego wyjścia zostanie wykorzystane jako standardowe wejście następnego programu, który w tym przypadku jest skryptem Pythona.

# Zamiast określać modułu (np. <tt>binary.xml</tt>), dajemy "-", który każe naszemu skryptowi wczytać gramatykę ze standardowego wejścia, zamiast z określonego pliku na dysku. (Więcej o tym, w jaki sposób to się dzieje w następnym przykładzie.) Zatem efekt będzie taki sam, jak w pierwszym poleceniu, gdzie bezpośrednio określamy plik gramatyki, ale tutaj zwróćmy uwagę na rozszerzone możliwości. Zamiast wywoływać <tt>cat binary.xml</tt>, moglibyśmy uruchomić skrypt, który by dynamicznie generował gramatykę, a następnie mógłby ją doprowadzić do naszego skryptu. Dane mogłyby przyjść skądkolwiek: z bazy danych, innego skryptu generującego gramatykę lub jeszcze inaczej. Zaletą tego jest to, że nie musimy zmieniać w żaden sposób <tt>{{Python/Src|kgp/kgp.py</tt>|kgp.py}}, aby dołączyć jakąś funkcjonalność. Jedynie, co potrzebujemy, to możliwość wczytania gramatyki ze standardowego wejścia, a całą logikę dodatkowej funkcjonalności możemy rozdzielić wewnątrz innego programu.

'''Przykład |10.13. |Czytanie ze standardowego wejścia w <tt>{{Python/Src|kgp/kgp.py</tt>'''|kgp.py}}

def if openAnything(source == "-"): #(1)

if source == "-": import sys #(1)

returnimport sys.stdin

# try to open with urllib (if source is http, ftp, or file URL)

import urllib

try:

[[../Abstrakcyjne źródła wejścia|Abstrakcyjne źródła wejścia/]]|

[[../Buforowanie odszukanego węzła|Buforowanie odszukanego węzła/]]|