Wikijunior:Cywilizacje/Macedończycy

Kto z nich jest sławny do dzisiaj?

Aleksander Wielki był macedońskim wodzem, który przejął władzę po śmierci ojca, Filipa II. Od razu rozpoczął realizację jego planów: na czele liczącej blisko 50 tysięcy żołnierzy armii przeprawił się do Azji Mniejszej (Turcji), rozpoczynając inwazję na Persję. Zwycięstwo nad rzeką Granik umożliwiło mu opanowanie Azji Mniejszej i wkrótce Aleksander dotarł na Bliski Wschód, do Syrii i Fenicji. Chciał zająć perskie porty, aby uniemożliwić wrogowi morski atak na Grecję. Widząc to król perski Dariusz wyruszył na czele bardzo potężnej armii i starł się z Macedończykami i Grekami pod Issos. Azjaci szybko zostali pokonani, gdyż Aleksander zaatakował oddział nieprzyjacielskiego władcy, zmuszając go do ucieczki. Pozbawiona dowódcy armia poszła wnet w rozsypkę. Po tym spektakularnym zwycięstwie, Aleksander podbił Fenicję i wkroczył do Egiptu. Tamtejsza ludność witała go entuzjastycznie jako tego, który wyzwolił ją spod perskiego jarzma. Kapłani egipscy ukoronowali wkrótce macedońskiego wodza na faraona. W Egipcie, nad morzem, Aleksander założył słynne miasto Aleksandria, gdzie znajdowała się jedna z największych bibliotek starożytnych. Opuściwszy kraj nad Nilem, ruszyły wojska macedońskiego wgłąb Azji. Król Persji zagrodził im drogę pod Gaugamelą. Jego armia, licząca być może nawet 200 tysięcy ludzi, w porównaniu z 50-tysięcznymi wojskami Aleksandra wydawała się ogromna, jednak oddziały perskie znów poszły w rozsypkę, kiedy Dariusz Wielki został zmuszony przez ciężką jazdę macedońską do ucieczki. Pokonawszy wrogów Macedończycy ruszyli na wschód i zajęli serce Persji: Babilon, Suzę, a ostatecznie także stolicę imperium - Persepolis. Nie oznaczało to jednak końca kampanii: Aleksander z wojskami ruszył na wschód, do Azji Środkowej i zajął ją, ostatecznie kładąc kres istnieniu Persji. Następnie skierował się na południowy-wschód, w kierunku Indii. Mimo początkowych sukcesów, władca musiał wycofać się, gdyż zmęczone niekończącymi się wojnami oddziały żądały powrotu. W 323 roku przed naszą erą wódz niespodziewanie zmarł w Babilonie. Na podstawie jego zachowań pod koniec życia można wywnioskować, że tak wielkie władztwo niekorzystnie wpłynęło na jego osobowość: Aleksander zaczął uważać, że jest bogiem, tracił kontakt z rzeczywistością, nadużywał alkoholu, pewnego razu w stanie nietrzeźwości zabił swojego przyjaciela. Później ogromnie tego żałował. Mimo, że nie panował zbyt długo, wniósł olbrzymi wkład w historię i kulturę Bliskiego Wschodu. Po jego śmierci imperium rozpadło się na kilka mniejszych krajów, które były głównymi państwami w tym regionie przez kolejne dziesięciolecia.