Tej jô sã ùrodzył drëdżi rôz. Nôpierwi jô maklôł swòjã skarniã i sã dzëwòwôł, że òna je takô mitkô i gładkô. Pózdni jô mùjkôł remiona i nodżi, i tej mie bëło dzywno, że ònë są taczé parchaté. A czéj jô pòłożił rãkã na piérsach, to jô czuł chùtczé bùfsanié sërca. Nen pajk, co sedzôł w jednym nórce stôri i dzurawi zófë i czajił sã na jakąs òfiarã, terô skòcził na zeloną mùszkã, jaczi jô miôł wërwóné skrzidełka. Jô sedzôł na górze czësto kòl kòmina, w nym môlu, na jaczim ju nie bëło tôklów niebòszczika starka. Parminie zachôdającégò słuńca robiłë na wëkalkòwónym kòminie jaczis krëjamné czerwioné plachcë. I né wszëtczé aczipaczi wkół rozrzuconé wëzdrzałë jak zesëdłé pòstacëje. Jô gôdôł cos do se i słëchôł swòjégò głosu. Słowò szło za słowã, a jô ni mógł tegò pòjąc, jak to je mòżlëwé, że né rozmajité zwãczi są mòjima mëslama, a né mëslë sedzą dzes w głowie i nie jidze jich ùzdrzéc.
