Historia powszechna/Wojna zimowa

Konflikt fińsko-radziecki

Mimo podpisanego między Finlandią a ZSRR w 1932 roku paktu o nieagresji między tymi państwami panowały napięte stosunki, Stalin bowiem żądał od Finów oddania ziem, sąsiadujących z sowieckim Leningradem, Wysp Alandzkich, wyspy Hanko oraz kilku innych wysp. W zamian proponował położone w obszarze wiecznej zmarzliny ziemie Karelii. Sowieci nie bez powodu obawiali ataku ze strony Skandynawów, gdyby ci bowiem (lub ich sojusznik) wypowiedzieli im wojnę tamtejsze wojska w ciągu kilku godzin dotarłyby pod Leningrad, nieco dłużej, choć nadal krótko doszłyby do kluczowego portu ZSRR (w Murmańsku). Rząd fiński jednak nie zamierzał oddać najważniejszych ziem swojego państwa. Mimo pozornie przyjaznych stosunków w 1939 roku trwała wtedy wojna nerwów. Jeszcze w nocy z 29 na 30 listopada 1939 roku Finowie zgodzili się wycofać wojska 25 km od granicy. Jakiś czas później, 45 minut po północy wojska ZSRR napadły na ich kraj, zrywając pakt o nieagresji.

Atak Związku Radzieckiego

Liczące 250 000 żołnierzy oddziały Armii Czerwonej przekroczyły granicę i zaatakowały wrogie posterunki. Nawet, gdyby Finowie zmobilizowali starców i dzieci nie dorównaliby tej nawale. Pierwsza fala sowiecka oparła się na linii umocnień, zbudowanych w okresie międzywojennym oraz w latach wcześniejszych przez Rosjan, które po ich odejściu przejęli Finowie. Jako, że obszaru od strony Leningradu i Jeziora Ładoga nie broniły żadne fortyfikacje skandynawskie wojska skupiły się na jego obronie. Tymczasem władze ZSRR ogłaszają najpierw, że atak był odpowiedzią na fińską prowokację, następnego dnia, że wojsk wkroczyły na prośbę rządu Fińskiej Republiki Ludowej, utworzonego przez komunistę Otto Vilhelma Kuusinena.