C++/Zarządzanie pamięcią: Różnice pomiędzy wersjami
Usunięta treść Dodana treść
m linki do malloc i free |
Tworzenie tablic wielowymiarowych |
||
Linia 9:
Od razu widać, że drugi zapis jest zdecydowanie łatwiejszy i przyjemniejszy w użyciu. To jest podstawowa zaleta operatora new - krótszy zapis. Wystarczy wiedzieć jakiego typu ma być obiekt, który chcemy powołać do życia, nie martwiąc się o rozmiar alokowanego bloku pamięci.
int
for( int i=0; i<5; i++ )
zakładając, że obiekt Test posiada dwie zmienne typu całkowitego i zdefiniowany konstruktor Test(int,int).▼
Wektory[i] = new int [10];
Kolejną korzyścią jest możliwość przeciążania. Jednak to już jest temat na inny rozdział.▼
W ten sposób stworzono tablicę dwuwymiarową którą statycznie zadeklarowalibyśmy jako:
int Wektory[5][10];
Ilość elementów poszczególnych wymiarów nie musi być jednakowa. Można np zadeklarować tablicę taką:
int **Wektory = new int *[2];
Wektory[0] = new int [5];
Wektory[1] = new int;
Przy takiej deklaracji pierwszy wiersz ma 5 elementów (tablica) a drugi to jeden element.
Deklaracja tablic więcej wymarowych przebiega podobnie:
int ***Wektory = NULL; // deklarujemy tablicę 3-wymiarową
Wektory = = new int **[5]; // pierwszy wymiar
Wektory[0] = new int *[10]; // pierwszy element pierwszego wymiaru
Wektory[1] = new int *[3]; // drugi element pierwszego wymiaru
....
Wektory[0][1] = new int [3] // wymiar I = 0 -> wymiar II = 1 -> 3 elementy(tablica)
Wektory[0][3] = new int [5] // wymiar I = 0 -> wymiar II = 3 -> 5 elementów(tablica)
Wektory[1][2] = new int; // wymiar I = 1 -> wymiar II = 2 -> 1 element
...
Stosując ten algorytm ogólnie można deklarować tablice n-wymiarowe bez większego problemu.
Usuwanie tablic wielowymiarowych przebiega podobnie jak jednowymiarowych z tą różnicą, że usuwanie zaczynamy od "najgłębszego" wymiaru:
int ***Wektory = new int **[2];
Wektory[0] = new int *[2];
Wektory[1] = new int *[2];
Wektory[0][0] = new int; // pojedyńcza zmienna dynamniczna! nie tablica
Wektory[0][1] = new int [5]; // zmienna tablicowa
Wektory[1][0] = new int [3];
Wektory[1][1] = new int [2];
...
// Kod programu
...
// III wymiar
delete Wektory[0][0]; // kasujemy pojedyńczą zmienną
delete [] Wektory[0][1];
delete [] Wektory[1][0];
delete [] Wektory[1][1];
// II wymiar
delete [] Wektory[0];
delete [] Wektory[1];
// I wymiar
delete [] Wektory;
Zwrócić uwagę trzeba na dwie rzeczy:
<ol>
<LI>'''delete []''' używamy dla zmiennych tablicowych a '''delete''' dla pojedyńczych zmiennych</li>
<LI>Kolejność zwalniania wymiarów jest odwrotna niż ich tworzenia</LI>
</ol>
Drugą zaletą jest fakt, że przy okazji alokacji pamięci możemy wywołać odpowiedni konstruktor inicjalizując wartości zmiennych obiektu, np.
Test *Test = new Test(1,2);
▲zakładając, że obiekt Test posiada dwie zmienne typu całkowitego i zdefiniowany konstruktor Test(int,int).
▲Kolejną korzyścią jest możliwość przeciążania. Jednak to już jest temat na inny rozdział.
{{ProstaNawigacja|poprz=Przeciążanie funkcji |poprzart=C++:Przeciążanie_funkcji |nast=Czym_jest_obiekt|nastart=C++:Czym_jest_obiekt|spis=Programowanie:C++}}
| |||