Wikijunior:Cywilizacje/Kultura łużycka
Na jakim terenie żyli?
edytuj
Kulturą archeologiczna nazywamy rzeczy, np. broń, czy wyroby ceramiczne, które mają podobną charakterystyczną formę. Przedmioty wykonane przez przedstawicieli prawie każdego ludu różniły się prawie zawsze od tych, wykonanych przez obce narody, np. sposobem ozdabiania. W przypadku wielu kultur, zwłaszcza tych z zamierzchłych czasów i obejmujących ziemie odległe od centrów cywilizowanego świata ze względu na brak źródeł pisanych nie możemy przyporządkować ich do danego ludu. Tak samo jest z kulturą łużycką, która obejmowała swoim zasięgiem Polskę bez Mazur i Warmii, część Czech, Słowacji, wschodnie Niemcy oraz część Wołynia, czyli krainę w zachodniej Ukrainie. Istniała ona od około 1350 - 1300 roku przed naszą erą i zanikła mniej więcej między 500 a 400 rokiem przed naszą erą. Nie wiadomo kim byli jej twórcy, ani co się z nimi stało. Niektórzy uczeni identyfikowali ich z przodkami Słowian, inni z Ilirami, jednak domysłów tych nie możemy jak na razie zweryfikować.
Jak wyglądały ich budynki?
edytuj
Ludność kultury łużyckiej wznosiła najczęściej duże, pozbawione murów obronnych osady, w których budowano duże, prostokątne chaty, składające się z kilku pomieszczeń. Zazwyczaj w jednej z izb znajdowało się palenisko, przy którym ogrzewała się w mroźne wieczory liczna rodzina. Często przy domach mieszkalnych znajdowały się jamy lub komórki gospodarcze.
W I wiekach I tysiąclecia przed naszą erą ludność kultury łużyckiej zaczęła wznosić ufortyfikowane osady obronne, np. w Biskupinie. Wiązało się to przede wszystkim z najazdami koczowniczych ludów ze wschodu, takich jak Kimmerowie. Osady te były one zazwyczaj nad jeziorem lub nawet na wyspie. Budowniczy tych grodów starali się przede wszystkim wykorzystać naturalne walory obronne. Forty otaczano kamienno-ziemnymi wałami. Wewnątrz znajdowały się ściśle przylegające do siebie, położone przy długich, wąskich ulicach chaty