Asembler x86/Instrukcje/Skokowe

Asembler X86 Instrukcje
transferowe	arytmetyczne	logiczne	różne	skokowe

call

działanie: wykonuje wywołanie procedury (funkcji). Polecenie to powoduje umieszczenie na stosie adresu następnego rozkazu (tego, który następuje zaraz po tej instrukcji) i przekazuje sterowanie programem do określonego przez operand miejsca. Jeśli dana procedura nie występuje w tym samym segmencie, co jej wywołanie to na stosie umieszczony jest segment i adres rozkazu po call. W przeciwnym wypadku umieszczony jest sam adres. Nazywane jest to kolejno wywołanie odległe i bliskie. System operacyjny Windows i Linux pracują w płaskim modelu pamięci zatem, tam domyślnie funkcjonuje typ bliskiego wywołania procedur.
A: etykieta lub adres procedury zawarty w rejestrze lub komórce pamięci
przykład: call moja_procedura

jmp

działanie: polecenie wykonuje bezwarunkowy skok do etykiety. Etykieta może być typu short (-128 lub 127 bajtów od aktualnego położenia), near (aktualny segment) lub far (inny segment). Instrukcja ta przyjmuje tylko jeden operand.
A: etykieta do której ma być wykonany skok.
przykład: jmp etykieta

Warunek

działanie: to polecenie wykonuje skok warunkowy. Następuje skok do etykiety tylko wtedy jeśli dany warunek jest spełniony. Poniżej znajduje się pełna lista mnemoników wraz z krótkim opisem warunku.
przykład: jWarunek moja_etykieta

Polecenia skoku dla ogólnych operacji porównania

Mnemonik	Opis warunku	Znacznik lub rejestr
JZ JE	skok, jeśli zero skok, jeśli równe	ZF=1
JNZ JNE	skok, jeśli nie zero skok, jeśli nie równe	ZF=0
JA JNBE	skok, jeśli większe (bez znaku) skok, jeśli nie mniejsze lub równe (bez znaku)	CF=0 i ZF=0
JNA JBE	skok, jeśli nie większe (bez znaku) skok, jeśli mniejsze lub równe (bez znaku)	CF=1 lub ZF=1
JB JNAE JC	skok, jeśli mniejsze (bez znaku) skok, jeśli nie większe lub równe (bez znaku) skok, jeśli jest przeniesienie	CF=1
JNB JAE JNC	skok, jeśli nie mniejsze (bez znaku) skok, jeśli większe lub równe (bez znaku) skok, jeśli nie ma przeniesienia	CF=0
JG JNLE	skok, jeśli większe (ze znakiem) skok, jeśli nie mniejsze lub równe (ze znakiem)	ZF=0 i SF=OF
JNG JLE	skok, jeśli nie większe (ze znakiem) skok, jeśli mniejsze lub równe (ze znakiem)	ZF=1 lub SF<>OF
JL JNGE	skok, jeśli mniejsze (ze znakiem) skok, jeśli nie większe lub równe (ze znakiem)	SF<>OF
JNL JGE	skok, jeśli nie mniejsze (ze znakiem) skok, jeśli większe lub równe (ze znakiem)	SF=OF
JCXZ	skok, jeśli rejestr CX=0	CX=0
JECXZ	skok, jeśli rejestr ECX=0	ECX=0
JP JPE	skok, jeśli parzystość	PF=1
JNP JPO	skok, jeśli nieparzystość	PF=0
JO	skok, jeśli przepełnienie	OF=1
JNO	skok, jeśli nie ma przepełnienia	OF=0
JS	skok, jeśli znak (ujemny)	SF=1
JNS	skok, jeśli nie ma znaku (dodatni)	SF=0

ret, retn, retf

działanie: instrukcja ta wykonuje powrót z procedury. Polega to na zdjęciu ze stosu adresu powrotu umieszczonego przez polecenie call. RETN służy do tzw. bliskiego powrotu (zdejmuje jedynie wartość rejestru IP) zaś RETF do odległego powrotu (najpierw zdejmowana jest wartość rejestru IP, potem CS). Rozkaz RET może być typu zarówno bliskiego jak i odległego w zależności od tego jak została zdefiniowana procedura z której się powraca. Wszystkie trzy rozkazy opcjonalnie przyjmują jeden 8-bitowy operand, który nakazuje procesorowi dodanie odpowiedniej ilości bajtów do rejestru SP przy przywróceniu adresu powrotnego.
A: 8-bitowy operand bezpośredni (liczba)
przykład: ret 4