Historia dla gimnazjum/Cesarstwo Ottonów

Rozdział
Cesarstwo Ottonów-średniowiecze

Narodziny Niemiec

W wyniku traktatu w Verdun zawartego w 843 r. imperium Franków podzielone zostało na trzy części: zachodnią, gdzie władzę objął Karol Łysy, środkową z Lotarem jako monarchę i wschodnią, rządzoną przez Ludwika Niemieckiego. Z czasem władza Karolingów w państwie wschodniofrankijskim osłabła, swe pozycje wzmacniali lokalni książęta i hrabiowie, spośród których wielu pochodziło z podbitej przez Karola Wielkiego Saksonii. Po śmierci ostatniego przedstawiciela żyjącej w państwie wschodniofrankijskim gałęzi rodu Karolingów książęta, tzw. elektorzy postanowili, że kolejni królowie będą wybierani spośród nich. W tamtych czasach królestwo wschodniofrankisjkie zaczęto nazywać coraz częściej Niemcami. Od początku X w. Niemcami władała dynastia Ludolfingów, wywodząca się od Lufolfa, księcia Saksonii. Pierwszym monarchą z tejże dynastii został Henryk I Ptasznik

Otton I Wielki

Henryk Ptasznik zmarł w 936 r. Władzę po nim objął jego syn Otton I, którego jedną z największych zasług było pokonanie koczowniczych i napastliwych Węgrów w 955 r. na polach nad rzeką Lech. Rozbicie wojsk węgierskich położyło kres ich niszczycielskim najazdom na Europę Zachodnią. Więcej o tym azjatyckim ludzie dowiedzieć się można w rozdziale poświęconym Słowianom. Potęga militarna Ottona i jego silna pozycja w Niemczech pozwoliła mu na ukoronowanie na cesarza. Do uroczystości doszło w Rzymie w 962 r. Tytuł cesarski Ottona w Bizancjum uznano dopiero pod koniec jego życia, kiedy syn cesarza Otton II wziął ślub z bizantyńską księżniczką Teofano. Po koronacji cesarskiej Ottona I państwo niemieckie zaczęto nazywać cesarstwem rzymskim, jednak dla odróżnienia od właściwego cesarstwa rzymskiego przyjęła się nazwa cesarstwo rzymsko-niemieckie. Od XVI w. utrwaliła się nazwa Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego.

Otton III

Otton III siedzi na tronie w otoczeniu podlegających mu dostojników świeckich i duchownych.

Po śmierci Ottona Wielkiego w 973 r. rządy w Niemczech objął jego syn Otton II, zmarły w r. 983, po nim zaś władcą został wnuk Ottona I Otton III, wtedy mający zaledwie 3 lata. Państwem władała wtedy w imieniu syna jego matka, księżniczka bizantyńska Teofano. Kiedy Otton dorósł, w r. 996, mając 16 lat został ukoronowany na cesarza. Młody cesarz pod wpływem papieża Sylwestra II stworzył ideę uniwersalnego (powszechnego) cesarstwa chrześcijańskiego. Zgodnie z nią cesarz powinien sprawować władzę nad Niemcami i Włochami oraz być zwierzchnikiem Francji i Słowiańszczyzny. W 1000 r. Otton wyruszył z pielgrzymką do grobu św. Wojciecha w Gnieźnie, który zginął męczeńską śmiercią podczas misji chrystianizacyjnej do Prus. Drugim celem pielgrzymki było spotkanie z księciem Polski Bolesławem Chrobrym, podczas którego został wspaniale ugoszczony na dworze książęcym. Doszło do wymiany darów, podczas której Otton wręczył Chrobremu włócznię św. Maurycego, którą wg legendy rzymski żołnierz miał przebić bok Chrystusa, oraz nałożył mu swój cesarski diadem, czym uznał go za równego sobie. Bolesław miał podążyć wraz z cesarzem do Akwizgranu, gdzie znajdował się grób Karola Wielkiego. Grobowiec miał zostać otwarty, miano wyjąć z niego złoty tron Karola Wielkiego i przekazać go Chrobremu. Z Akwizgranu Otton podążył do Rzymu, gdzie ustanowił swoją siedzibę. Cesarz uznał się za opiekuna i obrońcę papieża i całego Kościoła oraz podkreślił, jak ważna jest chrystianizacja krajów pogańskich. Niestety władca niemiecki nie urzeczywistnił swojej idei - zmarł w 1002 r. w wieku zaledwie 22 lat.

Henryk II

Po śmierci Ottona III na króla niemieckiego wybrany został jego daleki kuzyn Henryk II. Jego dziadek był bratem Ottona I Wielkiego. Henryk zerwał z koncepcją Ottona III, zakładającą istnienie uniwersalistycznego cesarstwa chrześcijańskiego. Jego panowanie wypełniały wojny z Polską o ziemie położone nad Łabą: Milsko i Łużyce. Henryk dążył do podporządkowania sobie sąsiednich krajów, m.in. Czech i pogańskiego Połabia.