Autor:Mirosław Makowiecki Absolwent UMCS Fizyki Komputerowej Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie Email: miroslaw(kropka)makowiecki(małpa)gmail(kropka)pl Dotyczy: książki, do której należy ta strona, oraz w niej zawartych stron i w nich podstron, a także w nich kolumn, wraz z zawartościami. Użytkownika książki, do której należy ta strona, oraz w niej zawartych stron i w nich podstron, a także w nich kolumn, wraz z zawartościami nie zwalnia z odpowiedzialności prawnoautorskiej nieprzeczytanie warunków licencjonowania. Umowa prawna:Creative Commons: uznanie autorstwa, na tych samych warunkach, z możliwością obowiązywania dodatkowych ograniczeń. Autor tej książki dołożył wszelką staranność, aby informacje zawarte w książce były poprawne i najwyższej jakości, jednakże nie udzielana jest żadna gwarancja, czy też rękojma. Autor nie jest odpowiedzialny za wykorzystanie informacji zawarte w książce, nawet jeśli wywołaby jakąś szkodę, straty w zyskach, zastoju w prowadzeniu firmy, przedsiębiorstwa lub spółki bądź utraty informacji, niezależnie czy autor (a nawet Wikibooks) został powiadomiony o możliwości wystąpienie szkód. Informacje zawarte w książce mogą być wykorzystane tylko na własną odpowiedzialność.
Wykazaliśmy, że pole elektryczne wytwarzane przez ładunek punktowy poruszający się z pewną prędkością i przyspieszeniem wyraża się według wzoru (22.47). W tym wzorze można wyróżnić pole prędkościowe i pole przyspieszone , ich przepisy są:
(24.1)
(24.2)
Pole magnetyczne dla ładunków punktowych jest opisany przez wzór (22.50), zatem na podstawie tychże rozważań można zdefiniować dla tego przypadku wektor Poyntinga, który to dalej go przekształcimy:
(24.3)
Pole prędkościowe (24.1) nie wchodzi w skład promieniowania ładunku q, bo zachodzi i , co stąd wynika, że energia wypromieniowana w nieskończoności jest równa zero, czyli pole prędkościowe nie jest promieniowaniem.
Zatem rozważając pole przyspieszone natężenia pola elektrycznego (24.2), dochodzimy do wniosku, że to pole jest prostopadłe do wektora , zatem dochodzimy do wniosku, że w nieskończoności wektor Poytinga jest zdefiniowany wzorem na podstawie (24.3).
(24.4)
Załóżmy, że nasz ładunek jest w spoczynku, zatem pole promieniowania, na podstawie (22.46) przyjmuje postać:
(24.5)
Wektor Poyntinga dla pola przyspieszonego w takim przypadku wyraża się podobnie, korzystając dla (24.5), czyli , zatem przyjmuje postać:
(24.6)
Całkowita moc promieniowania przez przyspieszoną cząstkę na podstawie definicji wektora Poytinga (24.6) wyraża się wzorem:
(24.7)
Powyższy wzór nosi nazwę wzoru Larmora.
Zatem drugi człon natężenia pola elektrycznego, czyli (24.2) jest jednak promieniowaniem, bo ta energia ucieka do nieskończoności, i jednocześnie na podstawie (24.7) zachodzi .
Moc promieniowania dla cząstki o prędkości niezerowej
Wcześniej policzyliśmy moc promieniowania (24.7), gdy cząstka chwilowo spoczywa, a teraz wyznaczymy tą właśnie moc gdy cząstka , która jest źródłem promieniowania, porusza się z pewną skończoną prędkością i z przyspieszeniem w zależności od mocy promieniowania, gdy cząstka spoczywa . Zauważmy zatem tożsamość wiedząc, że zachodzi (22.42) oraz (22.46).
(24.8)
Ponieważ jak wcześniej powiedzieliśmy moc promieniowania dla cząstki spoczywającej możemy wyrazić wzorem (24.4), zatem w takim przypadku wzór (24.8) jako natężenie promieniowania dla cząstki poruszającej przedstawia się wzorem:
(24.9)
Do wzoru na natężenie promieniowania (24.9) podstawiamy wzór na natężenie pola elektrycznego przyspieszonego (24.2), która jest słuszna, gdy cząstka spoczywa, wtedy dostajemy wzór:
(24.10)
Całkowita moc wypromieniowana pochodząca od przyspieszonego ładunku (24.10) piszemy jako całkę wielkości (24.10) względem nieskończenie małego kąta bryłowego, w której to dotyczy, zatem możemy napisać:
(24.11)
Wyznaczmy wyrażenie pomocnicze występujące we wzorze (24.11), zatem do dzieła:
(24.12)
Teraz policzymy całki pomocnicze, zatem zajmijmy się tą pierwszą:
(24.13)
Następnie zajmijmy się liczeniem drugiej całki:
(24.14)
A na sam koniec wyznaczmy trzecią całkę:
(24.15)
Użyjmy podstawienia w postaci z=cosφ do obliczania całki poniżej (24.11), w którym kąt bryłowy możemy zapisać jako dΩ=-dz dθ. Weźmy, że wektor jednostkowy jest zdefiniowany: , i dodatkowo obierzmy, że . Następnie wyznaczmy dwie kolejne następne całki:
(24.16)
(24.17)
Następnie dokonajmy kolejnych obliczeń:
Wyrażenie pierwsze, korzystając przy tym z obliczonej całki oznaczonej (24.13):
(24.18)
Wyrażenie drugie, korzystając przy tym z obliczonej całki oznaczonej (24.14):
(24.19)
Wyrażenie trzecie, korzystając przy tym z obliczonej całki oznaczonej (24.15):
(24.20)
Wyrażenie czwarte, korzystając przy tym ze wzoru na policzone wcześniej całek oznaczonych (24.13) i (24.15):
(24.21)
Ostatnim krokiem jest policzenie całkowitej mocy promieniowania (24.11) dla cząstki poruszającej się z pewną dowolną prędkością i z pewnym przyspieszeniem, korzystając przy tym ze wzorów (24.18), (24.19), (24.20) oraz (24.21). Zatem dokonajmy wyznaczenia tejże wielkości.
(24.22)
Uogólnieniem Liénarda wzoru Larmora nazywamy na podstawie obliczeń (24.22) wzór w postaci:
(24.23)
Widzimy, że gdy v<c i v→ c otrzymujemy wtedy γ→∞, czyli moc promieniowania dla tego przypadku jest nieskończenie duża.
Gdy v<<c, wtedy zachodzi przybliżona tożsamość γ≈ 1, zatem otrzymujemy wzór Larmora (24.7).
Dochodzimy więc do wniosku, że wzór Larmora jest spełniony w przypadku nierelatywistycznym.